Nationale wielerbaan wedstrijd in Oruro

Oruro, de kleinste en meest afgezonderd stad van Bolivia, heeft een nieuwe wielerbaan geopend. Deze baan kan niet een gewone wielerbaan genoemd worden omdat het slechts teer op een stapel grind is. Toch, liggen hier de grondvesten voor de mooiste en grootste wielerbaan van Bolivia daarin.

Het team van Cochabamba, samen met andere teams uit geheel Bolivia, werden uitgenodigd voor de opening van deze wielerbaan. Het team bestond uit 3 elites, 4 junioren en 1 master. Wij hadden ons gedurende 2 weken iedere dag voorbereid. De animo was hoog en de verwachtingen dus ook.

Het team zelf is geheel nieuw en was dit een grote kans om ons team te testen. Deze wedstrijd was belangrijk voor de junioren team omdat deze hun eerste wedstrijd zou zijn. Zij hadden de kans hun niveau met die van andere leeftijdsgenoten van Bolivia te vergelijken. Voor ons de elite coureurs, was het een bepalend moment om het niveau van Cochabamba te verdedigen.

Er waren verschillende wedstrijdvormen. Ik zelf, heb aan vijf ervan deelgenomen:

Kilometer individuele tijdrit

De naam zegt het al. Het is een tijdrit van 1 kilometer waarin alle kracht uitgeperst moet worden om de snelste tijd te behalen. Na bijna een ademloze rit, hebben mijn maat, Pedro en ik het podium gehaald. Pedro had een veel betere start dan ik en met een ligstuur, heeft hij bijna een seconde sneller dan ik gereden. Het was de eerste, en meest motiverend proef voor ons allebei. Wij wisten wat we konden doen, en gingen we voor meer.

Individuele achtervolging

De individuele achtervolging ging puur om pijn lijden. Deze keer ging het om twee kilometers. Mijn grootste tegenstander was Marcelo Rivera, een coureur van Casa Real, het team van de stad Tarija. Casa Real is bekend als de sterkste ploeg van Bolivia. Ik wou graag mijn tegenstander verslaan. Toch, was het niet een gemakkelijke opdracht.

Marcelo maakte een rustig begin en hij versnelde geleidelijk op totdat hij een gewenste snelheid ontwikkeld had. Hij hield zijn snelheid vol tot het eind. Ik aan de andere kant, maakte een explosief begin om een onhaalbare snelheid op te bouwen. In de laatste ronden, begon mijn lichaam uit te putten en aan het einde van de strijd waren mijn benen helemaal stijf. Met de laatste zuchten, streefde ik naar de eindstreep en verlangde naar een acceptabel resultaat. Wij hadden allebei goed gepresteerd.

Met een verschil van slechts een twee honderdste van seconde, had Marcelo de overwinning gehaald. Onze tijden waren de beste van alle Elite coureurs.

Team achtervolging

In de team achtervolging moesten wij een van de junioren erbij schakelen. Hij was trouwens de snelste desondanks hij de grootste omvang had. Wij hadden een heel sterk begin gemaakt maar na een halve ronde had Pedro lek gereden. Met de andere twee mannen, probeerde ik alsnog ten strijd te gaan maar het was hopeloos. Uiteindelijk was het geen wedstrijd meer. Uit frustratie, vroeg ik de jury om een tweede kans. Gelukkig waren ze ermee eens omdat er maar drie teams waren. Dus voor de sportiviteit, zijn we opnieuw vertrokken. Omdat onze mannen al moe waren, was de prestatie van het team niet erg geweldig. Hoe dan ook, onze uitslag telde niet meer. De tweede kans ging om een demonstratie voor het publiek. Ze konden dan zien hoe twee teams tegen elkaar ten strijd konden gaan. De uitslag? Brons uiteraard.

Kilometer afvalkoers

De kilometer afvalkoers gaat om een team van drie mannen die de snelste tijd mogelijk proberen het halen. Na ieder 400 meter valt de voorste coureur af en neemt de tweede coureur zijn plaats over. In totaal worden er drie ronden gereden totdat de derde man de eindstreep passeert. De tijd van de laatste man telt.

De opstelling ging als volgt:

1^ste man: Dennis (een nieuwe elite coureur)
2^de man: Pedro (voormalig Nationale wielerbaan kampioen)
3^de man: David (ik).

Ik moest het afsluiten en de rit het langst volhouden, de meeste verantwoordelijkheid lag dus op mij. Dennis, heeft een indrukwekend sterke begin gemaakt. Pedro had in eerste instantie moeite om hem bij te houden. Na een halve ronde had hem Dennis wel behaald en vervolgens nam hij het kopwerk over. Hij versnelde en probeerde hij nog meer te versnellen. Met mij achteraan, heeft hij gezorgd dat ik met voldoende snelheid de eindstreep ging halen. Toen ik aan de beurt was nam ik het kopwerk zo hard mogelijk over en hield het tempo vast tot aan de eindstreep. Het resultaat? De overwinning!

Puntenkoers

De punten koers gaat meestal om het aantal punten dat de eerste 5 personen die door de streep gaan kunnen halen. De eerste krijgt de meeste punten en de laatste van de vijf krijgt maar een punt. De puntenkoers dat voor ons geregeld werd ging het anders. De eerste coureur die door de streep gaat haalde een gelijk aantal punten aan het aantal gereden ronden. Dus, als ik de eerste in de tweede en tiende ronde door de streep zou gaan, zou ik dan 12 punten hebben behaald; 2 plus 10 respectief.

De wedstrijd ging om 16 ronden. De eerste ronde heb ik het rustig aan gedaan maar bleef ik tussen de eerste vijf plaatsen. De tweede ronde werd vervolgens harder ingezet en heb ik gewoon mee gereden. Net voor de derde ronde waren de eerste koplopers al moe en lieten ze de kop los. Omdat ik net achter ze was, ging ik volop aanzetten om de derde ronde als eerste te halen. Voordat ik het wist, was ik geheel alleen 300 meter voor het peloton. In eerste instantie kon ik het niet eens volgen. Meestal werd ik meteen door het peloton ingehaald maar deze keer niet. Ik bleef doseren totdat mijn maat riep, “Ga!” De boodschap was toen duidelijk. Ik zette aan en bleef gewoon door rijden. Zelfs toen, kon ik het nog steeds niet geloven. Ik bleef maar rijden en kon mij het peloton niet inhalen, mede door het werk van mijn team. Gedurende vier ronden was ik gelost totdat de sterkste man van het peloton het feestje zat was. Wij vloog mij voorbij en was het toen al voorbij. Ik probeerde opnieuw bij te komen maar op de zevende ronde, reed ik lek…

Hoe dan ook, hebben die vier ronden gediend om mij tot aan de tweede plaats op het podium te brengen! Die dag was een grote overwinning. Voor het eerst na jaren strijden, had ik herhaalde keren het podium behaald. Het was zeer motiverend voor mij.

Het was toen, dat ik zag tot hoe ver mijn lichaam en geest konden gaan. Met voldoende training, hoge inzet, hardwerkende teamgenote en bovendien door de hulp van de Heer, besefte ik dat alles mogelijk is. Op die dag, heb ik de eer gehad om Filipenzen na te leven.

Alle eer is van de Heer.
Mijn beloning?