Eindelijk hier!

De laatste dagen vanuit Zuid-Amerika naar België.

Ik heb drie en dertig uren gereisd met de bus naar Lima. Dit was helemaal saai maar heel belangrijk omdat de Ambassade van België is daar. Mijn papa en zus waren met mij aan het reizen. Voor ons was het de eerste keer in Lima. Wij vonden het bezoeken van een nieuw land leuk maar de reis was zwaar. Wij hebben twee personen uit Noord-Amerika leren kennen in de bus. Ze waren heel aardig met ons. Dankzij hen hadden wij een goedkope hostel met internationale mensen gevonden.

De Ambassade was niet ver van onze hostel. Soms vonden wij naar de Ambassade lopen heel leuk. Mijn afspraak was de eerst volgende dag na onze aankomst. Deze dag konden wij de stad bezoeken. Wij vonden de stad heel mooi. Miraflores is een zone van Lima die veel op Europa lijkt.

Mijn afspraak met de consul was om twee uur ‘s middags maar wij gingen om 9 uur ‘s morgens omdat ik wou controleren of alles in orde was. Dat was een goed idee omdat ik moest een nieuwe vertaling laten maken met en vertaler van België. De secretaresse heeft het adres van de vertaler gegeven. Het adres was in een plaats heel ver van ons. Wij moesten met veel taxichauffeurs praten omdat niemand wou daar gaan. Aan het einde een chauffeur zei: ‘ja, maar dit reis is duur!’ Wij waren een uur in de taxi aan het reizen. De plaats was heel erg ver. Ik heb mijn documenten aan de vertaler gegeven maar de vertaling zou de volgende dag klaar zijn. Ik moest wachten. Niks om te doen.

Wij gingen naar de ambassade nog een keer voor mijn afspraak. De verantwoordelijke voor het afgeven van mijn visum was een aardige persoon. Wij waren voor twee uur aan het praten: over mijn situatie, mijn dromen en de dromen van David, mijn partner. Wij hebben een goede gesprek gehad. Aan het einde ging hij naar andere bureau terwijl ik een vragenlijst aan het checken was. Toen hij terug was, zei hij:

“Jij hebt de visum Stella!” Dat was een unieke moment voor me, na 13 maanden strijden, had ik een visum! Maar alles is dankzij God en Zijn genade! Mijn familie was buiten op me aan het wachten gedurende mijn afspraak. Ze waren aan het bidden de hele tijd! Ongelofelijk! God is Groot!

Ik zou mijn passpoort terug krijgen bij het inleveren van mijn vertaling. De volgende dag zou ik de vertaling geven omdat de vertaler kon niet de documenten afleveren vandaag. Eindelijk konden wij een goede ontbijt hebben! Voorheen, kon niemand van ons met deze situatie gerust eten. Wij hebben heel veel in de stad gelopen. Alles was leuk deze dag! Alles was in orde.

De volgende dag gingen wij vroeg naar het huis van de vertaler omdat ik moest deze vertaling inleveren. De vertaling was klaar! Onmiddellijk gingen wij naar de ambassade! Daarna hadden wij nog een keer een lekker ontbijt met mijn familie in een mooie plaats gehad! J Ik moest naar de ambassade om 2 uur terug gaan voor mijn passpoort.
Om 2 uur had ik de passpoort in mijn handen! In mijn hart zei ik: ‘Dank u wel Grote God! Nu kan ik reizen zonder problemen!’

Wij gingen naar de stad helemaal rustig en heel blij! Mijn papa en zus waren heel blij voor me, en ik ook natuurlijk.

Tussenstop

Deze avond hadden wij onze laatste dine omdat de volgende dag zou onze reis zijn. Het was heel leuk en mooi. Na de dine had ik een probleem ontdekt, de geld was niet genoeg voor onze taxi’s en eten. Dat was niet leuk! Wij moesten nog de hostel, taxi’s en de belasting van de vlucht betalen. Ik had alleen geld genoeg voor de hostal en de belasting maar niet voor onze eten en ook niet voor de taxi’s! Op dit moment was ik heel triest en mijn familie ook. Wij hadden geld maar niet genoeg geld om out Peru te gaan. Wij moesten iets doen!

De volgende dag kon de familie geen geld sturen omdat het een vrijdag was. Niks om te doen. Ik kon alleen bidden maar mijn hart was niet rustig op dat moment. Ik kon niet slapen. Het was mijn laatste avond met mijn familie en het was misgegaan!

Volgende dag: niemand wou iets doen! Wij hebben een rustig ontbijt met een niet rustig hart gehad. Mijn papa ging naar de stad om geld te wisselen. Voorheen was het niet gelukt, maar deze keer dus wel! Mijn papa had het gedaan!!! Hij was heel slim omdat ik kon niks meer doen.

Ik had ook met de hostal gepraat over onze situatie en ze waren aardig, wij moesten niet 20 $ per persoon betalen, maar 18$ en dat was heel goed voor ons. Daarna gingen wij naar de luchthaven. Mijn papa was heel blij voor ons. Daarna moesten mijn papa en mijn zus naar hun bus, terug naar Bolivia toe. Die tijd was speciaal voor me omdat ik weet niet wanneer ik weer met mijn familie zijn, maar ik moet met mijn man zijn!

Van valpartij na valpartij, tot restauratie…

(Vervolg van het verhaal " you can count on me" in www.lefoudav.blogspot.com )

Het was de vijfde wedstrijd op mijn ‘Brothers’ racefiets toen ik het gevoel had dat ik de sterkste in het peloton was en dat ik de kans had om een ereplaats te behalen. Het was een prachtig, zonnige dag en het viel mijn medecoureurs meteen op dat ik op een glanzend nieuwe fullcarbon fiets zou rijden. Ze zagen de blijheid in mijn ogen en de motivatie die ik had om het beste van die fiets te halen. "Deze wedstrijd is voor mij bedoeld", dacht ik.

De wedstrijd begon, wij mochten vertrekken en na 5km begon de snelheid steeds hoger te worden. Ik begon toen een plek binnen de eerste 15 plaatsen te zoeken om vooraan te fietsen en eventueel met de eerste groep te ontsnappen. Het was op dat moment dat alles mis ging. De verschuiving van de 30ste plaats tot onder de 20ste plaats ging heel vlot maar op het moment dat ik verder naar voren wou komen, kwam ik tussen twee renners die plotseling naar elkaar toe gingen, met mij tussenin. Ik kon ze links noch rechts ontwijken, de sturen kwamen tussen elkaar en het onvermijdelijk vond plaats. Ik viel fors op de wegdek met volle gewicht op mijn rechter elleboog en pols. Toen was de wedstrijd voorbij voor mij. Eventueel besefte ik pas dat het seizoen ook afgelopen was.

Toen ik viel kon ik niet meer opstaan, ik bleef op de weg liggen en janken van de pijn op mijn rechter elleboog en pols. Alles wat ik zag was bloed om mijn heen die uit mijn arm kwam en een volledig kapotte fiets die aan de zijkant lag, mijn carbon fiets dus. Er waren nog anderen die met mij gevallen waren, maar gelukkig genoeg konden ze allemaal opstaan en doorrijden met een paar schaafwonden en kwaaltjes hier en daar. Niets ernstigs aan de hand.

Bij mij en mijn fiets was het geval anders, de hele rechter kant van de stuur was weg gesleept, net zoals een heel stuk vlees die uit mijn elleboog op de wegdek geschaafd werd toen het tegen de grint op meer dan 40km/uur terecht kwam. De pijn was afschuwelijk en praktisch gezien ondraagbaar. Het ergste dat ik vreesde was dat mijn pols gebroken zou zijn omdat het als eerste tegen de grond kwam.

Hoe dan ook, door de handschoen die de val opving, was mijn pols nog ongedeerd gebleven. Uiteindelijk, in het ziekenhuis bleek dat de pijn erger dan wond was. Mijn schouder was op een ongemakkelijke positie terecht gekomen waardoor een zenuw gekneld werd en de pijngevoel verergerde. Zodra mijn arm op de juiste stand terugkwam, was die pijn voorbij. Ik kwam meteen tot rust en de pijn van de wond zelf was te verdragen tegen een voorzichtige behandeling vanuit de verpleegster. Twee weken daarna was de wond nog niet dicht, maar het genezingsproces was in volle gang en uiteindelijk zou het weer dicht gaan.

De herstelling van mijn fiets verliep anders. Na de valpartij heb ik niks meer met de fiets gedaan voor de rest van het seizoen. De fiets werd achter in mijn kamer verstopt. Het kwam doordat ik binnen twee weken op vakantie naar Bolivia moest. Met een gewonde elleboog en een ietwat gekwetste trotsgevoel, was ik op ‘vakantie’ gegaan. De bedoeling van die vakantie was in feite om Stella, mijn geliefde vanuit Bolivia op te halen en samen terug naar Nederland te gaan. De situatie verliep anders dan verwacht, Stella kreeg haar visum niet en ik moest terug naar Nederland toe, alleen weer. Het was de derde dat we geprobeerd hadden om Stella terug naar Nederland te krijgen en toch zou het niet lukken. Ik kon niet te opgehoopte frustratie van een jaar teleurstellingen tegenaan waardoor ik met volle kracht tegen een deur stootte. Mijn bedoelingen waren om zij het mijn hand of de deur te breken voor alle kwaadheid die ik had. De deur leed niks, mijn hand werd in tegendeel gebroken.

Met een nog onvolledig genezen elleboog, een gebroken hand, en een uit elkaar gevallen hart was ik terug in het vliegtuig gestapt. In Nederland werd mijn hand geopereerd en was het binnen een week hersteld.

Wat niet genezen kon, was mijn hart. Net als de racefiets, was het gewoon in stukken ui elkaar gebroken en kon het niet uit zichzelf worden hersteld. Zonder moed, hoop of karakter om door met het wielrennen te gaan of met überhaupt zin in om iets anders te doen in Nederland, besloot ik niet meer voor Nederland te gaan wielrennen maar besloot ik terug naar Bolivia te gaan. In de site van mijn wielerploeg, www.wielerclubeindhoven.nl werd dit artikel geschreven:

David Bakker gaat terug naar Bolivia

David Bakker, hier actief tijdens de ronde van Brabant. Foto: Harold Slegers

David Bakker gaat terug naar Bolivia

21/08/07 - Half september zou David Bakker met Wielerclub Eindhoven meegaan naar Bayeux. Echter een gebroken hand gooit roet in het eten.

Enerzijds wegens zijn gebroken hand, anderzijds door zijn frustratie t.o.v. de Nederlandse overheid (David is getrouwd met een Boliviaanse, maar zij krijgt geen verblijfsvergunning in Nederland) zal David niet meer in Nederland aan de wielersport deelnemen. Begin december vertrekt hij terug naar Bolivia. David zal, ondanks de afstand, wel lid blijven van wielerclub Eindhoven. In de bergen van Bolivia zal hij als Boliviaanse wielrenner proberen prestaties neer te zetten in de kleuren van WCE.

David, we wensen je veel geluk, succes en beterschap!

Augustus 2007, Nederland

Gedurende een maand ging ik volop werken om terug naar Bolivia te keren. Het zou drie maanden duren voordat ik mijn geliefde weer mocht zien, maar mijn hart zag er geen einde aan. Een maand na terugkomst van de vakantie in Bolivia werd het wachten mij genoeg. Toen ik nog in Bolivia was, had ik mijzelf beloofd om samen met Stella te zijn tijdens onze eerste huwelijksdag en het bleek dus niet meer mogelijk te zijn totdat ik naar last-minutes begon te zoeken, richting Bolivia. Na even surfen, daar was het, de goedkoopste ticket die ik ooit gezien had om naar Bolivia te vliegen: binnen vijf dagen beschikbaar.

Ik had het nooit voor mogelijk bedacht of zelfs gedroomd: de vliegdatum was juist twee dagen voor onze eerste huwelijksdag! Ik nam de risico en besloot per direct te vertrekken.
Ik mocht het niet toelaten om door omstandigheden in onze eerste huwelijksjaar uit elkaar te zijn. Geld was er genoeg om mijn fiets te laten herstellen, maar er waren hogere prioriteiten op dat moment. Met alles wat op de koffer paste en mijn oude fiets bij de hand, vloog ik naar Bolivia, onwetend van wat er in de toekomst op ons te wachten stond.

Ik liet alles achter, het wielrennen, huis, vrienden, familie, werkgevers en mijn niet meer nieuwe, fullcarbon maar nu full-gebroken fiets achter. Een vriend van mij zou ervoor zorgen dat het veilig bij hem thuis zou zijn, maar helaas is dat niet het geval geweest. De fiets bleef gewoon in het huis waar ik gewoond had. Gelukkig genoeg, was het een studentenhuis die voldoende ruimte had. Die studenten waren zeer respectvolle en waardevolle personen op wie ik vertouwen kon. Ze hebben ervoor gezorgd dat de fiets ergens veilig opgeborgen zou zijn, samen met de rest van mijn achtergelaten eigendommen zoals meubels enzovoorts.

19 September 2007, Bolivia tot eind van het jaar 2007

Eenmaal in Bolivia was het herstelproces van mijn hart begonnen. Ik en Stella mochten op ons eerste huwelijksjaar samen zijn en het bracht een hoop verluchting naar beide ons harten. Wij begonnen een nieuwe leven op te bouwen met wat we over van Nederland hadden, maar diep in mijn hart was ik alsnog niet tevreden en geheel gelukkig. Ik had het gevoel dat ik de strijd verloren had. Dat ik door het terugkeren en terug naar waar ik begonnen was 4 jaar geleden, de Nederlandse overheid de macht gaf om te doen wat ze met ons wou doen.

Hun doen was het misbruik van liefde maken door enerzijds buitenlanders hoe dan ook, uit Nederland te houden of anderzijds door rijker te worden aan de hand van de Nederlandse burgers die toch ‘gezondigd’ hadden om van een buitenlander te houden. Ieder Nederlander die wou dat zijn buitenlandse partner in Nederland bij hem kwam wonen, moest voor zijn liefde voor die buitenlander ‘boeten’ en bergen geld betalen aan de Nederlandse regering om die buitenlander een Nederlandse verblijfsrecht te geven. Onder die bergen geld valt het inburgeringcursus (ca. € 900.-), examengeld van inburgering (€ 350.-), visum van gezinshereniging of gezinsvorming (€ 830.-) en een inkomenseis van minimaal 120 % van het minimumloon voor Nederland, zij het ca. €1,500 per maand netto inkomen voor minimaal een jaar. De inkomenseisen komt uiteindelijk op een salaris van ca. € 2,000.- bruto per maand neer, geleverd door de Nederlandse partner zelf. Sterker nog, er moeten nog extra toeslagen worden betaalt zoals het jaarlijks vernieuwen van de verblijfsrecht (€ 280.-), overige bijdragen (meer honderden Euros), documentatie enzovoorts, en geen ene cent van dat berg geld komt naar die Nederlander terug indien hij het recht heeft ‘verdiend’ om zijn partner naar Nederland over te halen.

Dit is een eindeloze procedure die meer dan de helft van de Nederlanders en allochtonen uitschakelt en ieder ander waarschuwt voordat ie überhaupt durft om van een buitenlander te houden. De Nederlandse vreemdelingenbeleid komt tegenwoordig daarop neer dankzij de “uitstekende” werk dat voormalig minister Rita Verdonk aan Nederland verleend heeft waarop ze helemaal TROTS op is en samen met alle andere blinde Nederlanders die haar volgen, de ‘Nederland is TROTS’ partij heeft opgezet. Tot hoe ver kan deze vrouw gaan?

Rita Verdonk Trots op Nederland
Waarom Rita Verdonk trots op Nederland is?
Je zou een hele hoop redenen kunnen opgeven om te verklaren waarom iemand trots is. Maar in dit geval is het niet dat Rita Verdonk trots op Nederland is, maar meer dat Verdonk wil appelleren aan een bepaald gevoel. Want wie wil er nu niet trots zijn op het land waar je vandaan komt? artikel gehaald uit de site http://www.trots-nederland.nl/

Ik besloot geen slachtoffer van die ambtenarij te worden en besloot ik terug naar Bolivia te gaan, ook al was het niet wat ernaar mijn hart verlangde. Ik hield van Nederland en dat doe ik nog steeds, maar de pijn die ik moet lijden door haar onmenselijke regels te volgen die bovenop de liefde voor een ander staan, is simpelweg vernederend voor degene die geen Nederlander is en ook voor de Nederlander die zo’n persoon accepteert…
In de wereld is er steeds meer sprake van internationale samenwerking , maar jammer genoeg, in de perfecte wereld waar Rita Verdonk trots op is, komt deze vorm van contact met buitenlanders in tegenstelling van haar eerbiedige overwegingen voor de blanke Nederlander.

En hier sta ik dan, met een verzuurde en verslagen hart in Bolivia, waar ik vandaan vertrok om een beter toekomst in Nederland, als Nederlanderzijnde, op te bouwen. Ik was nu volledig gefrustreerd desondanks het feit dat ik samen met Stella was. Ik moest iets hierover doen. 4 maanden lang streed ik tegen mijzelf en die gemengde gevoelens, toen ik opstond om deze situatie te veranderen. Er zouden een reeks stappen nodig zijn voordat ik mijn hart de benodigde vervulling kon geven.

1ste stap – december 2007, Bolivia

De eerste beslissing die ik nam, was om mijn full-gebroken fiets, weer een full-carbon wedstrijdfiets te maken. Toen die tijd had ik geen cent meer omdat ik in Bolivia was. Ik kon niet de herstelling van een wedstrijdfiets, uitgedrukt in honderden euro’s, veroorloven waardoor ik om ondersteuning vroeg. Een vriend van mij, Euan, had mij lang geleden verteld dat ik op hem mocht rekenen indien ik ooit ondersteuning nodig zou hebben voor het wielrennen. Hij zou graag daarbij zijn. Ik naderde hem en zonder ene twijfel, kwam hij zijn woord na en hij verleende mij het benodigde geld om de fiets te laten repareren. Het geld was er al, maar ik was in Bolivia nog. De tweede beslissing volgde meteen achterna. Wij zouden terug naar Europa keren. Deze keer naar België. Ik had nog net voldoende saldo in mijn creditcard om alsnog een poging te wagen de situatie in Europa te redden waardoor ik een vlucht z.s.m. moest boeken. De beslissing was snel gedaan en aan het einde van Januari was ik er weer, in Nederland als basis, eerst op zoek naar een baan en leefgeld, en vervolgens op zoek naar nieuwe mogelijkheden in België voor mijn partner en ik.

2de stap – januari 2008, Nederland

Het duurde niet lang voordat ik mijn oude baan kreeg en nogmaals weer aan het werken was. Na een maand had ik net voldoende geld om een keer naar Antwerpen op zoek naar werk en woonplaats in België te gaan. Ik ging eerst een appartement bezichtigen en vervolgens ging ik langs alle HealthCity centra op zoek naar werk (HealthCity is de plaats waar ik in Nederland voorheen gewerkt had, onder andere werkplaatsen). Het appartement beviel mij meteen goed. Zodra ik de woonkamer binnenliep, wist ik dat de plaats voor ons bestemd was. Ironisch genoeg, had Stella het appartement online gevonden toen ik alle hoop voor een appartement op korte termijn in België opgegeven had. Dankzij haar volharding hadden we het ideale appartement gevonden! Ruim, betaalbaar, goed onderhoud en midden in het hart van Antwerpen! Dat was Gods hand met ons aan het werk.

Dat was dus de derde stap, de overgang van Nederland naar België te maken. Het contract voor het appartement werd getekend en ik ging meteen op zoek naar werk in Antwerpen.
De dag die ik naar Antwerpen was gegaan, had ik nog geen baan geregeld. Twee weken later, werd ik door Boris, een belangrijke persoon binnen HealthCity, geholpen.

Hij had mij lang geleden, voordat ik naar Bolivia vertrokken was, gevraagd om een keertje naar Antwerpen met de fiets te gaan. Ik was hem niet vergeten en toen ik met hem contact nam, was hij meteen positief tegenover mijn situatie. Binnen de kortste tijd, had ik dankzij hem, een werkplaats in HealthCity Antwerpen.

3de stap – maart 2008, België

Het is toch wonderbaarlijk hoe God de juiste personen op de juiste plek zet om jou op de goede weg te brengen? Het solliciteren naar werk ging heel moeizaam en zonder uitkomst maar door de juiste persoon, op het juiste moment, is het allemaal heel anders verlopen. Het is dusdanig goed gegaan, dat ik binnen een week van Nederland naar België was verhuisd. Ik had een baan, een appartement, en nu nog mijn vrouw; oh ja, en uiteraard de carbon fiets nog. Eenmaal gesetteld in België, was de vierde stap de laatste stap om Stella naar België over te halen. Ten eerste moest ik zelf ingeschreven in de gemeente worden en het zou moeizamer dan verwacht verlopen. In had geschat binnen een maand ingeschreven te zijn om vervolgens Stella hier naartoe te laten overkomen, maar het ging niet zoals verwacht. Gedurende twee zeer eenzame maanden moest ik dag en nacht op mijn gelieve wachten zonder zicht op een toekomstige aankomst van haar. Het zijn waarschijnlijk de maanden die ik meest te verduren kreeg om bij mijn geliefde te zijn.

4de stap – maart 2008, Stella van Bolivia naar België overhalen

Twee maanden daarna, nu dat eenmaal mijn inschrijving was afgerond, kon ik alle papieren naar de Belgische Ambassade in Peru opsturen. Eerst moesten de papieren naar Stella toe omdat ze nog andere documenten aan de bundel moest toevoegen en dan pas zouden ze naar Peru worden opgestuurd omdat er geen Belgische ambassade in Bolivia is. Het was niet anders, wij moesten blijven wachten. Alle documenten werden via DHL gestuurd en gelukkig waren ze allemaal binnen een week in de handen van de Belgische consulaat. Het duurde nog twee andere weken voordat ze iets zouden laten weten. Stella werd toen naar de Peru opgeroepen. Dat was het meest spannende moment voor ons. Het was niet duidelijk of ze de visum zou krijgen en/of ze nog langer moest wachten en terug naar Bolivia zou moeten gaan. Hoe dan ook, wij gingen erop vertrouwen dat het allemaal goed zou gaan en moest Stella binnen de drie dagen inpakken om naar Peru te vertrekken en vervolgens rechtstreeks naar België te gaan. Niet iedereen was ermee eens omdat het een risicovolle beslissing was. Er was een grote kans dat alle documenten nog naar Brussels zouden worden opgestuurd. Het maakte ons niet uit, Stella had de bevestiging in haar hart al ontvangen… En het was dus ook zo. Wonder boven wonder, heeft Stella een persoonlijke gesprek gehad, gedurende twee uur! De uitkomst ervan? Een dusdanig opgebouwde vertrouwen op elkaar dat de documenten niet meer naar Brussels zouden worden gestuurd! Na een paar kleinere moeilijkheden, Kreeg Stella haar paspoort met haar visum op die dag terug, samen met het geld dat we voor haar visum hadden betaald. Geprezen zij de Heer!

Stella had haar visum, maar het verhaal hield daar niet op. Er was geen ene kans dat ik binnen de afgelopen drie maanden zo veel geld zou opbrengen dat ik weer een ticket kon kopen. Ik was het diepst in de put dat ik ooit ben gegaan en het betalen van schulden ging niet gemakkelijk. Bovendien, het leven in België was zelfs duurder dan in het leven in Nederland geworden! Ik moest nu voor een appartement en niet voor een studentenhuis betalen en ik moest met de rest van mijn salaris uit schulden komen zonder in problemen te raken.

Eind april, 2008, “De laatste loodjes wegen het zwaarste”

Toen ik besefte dat Stella mocht overkomen maar dat ze alsnog niet kon komen door mijn financiële tekortkomingen, barste ik in tranen. Stella had haar visum, maar geen ticket om hierheen te komen! Hoe ironisch kan het leven zijn? Ik was machteloos en ik kon geen ene kant op. Ik zou niet om meer leningen durven vragen doordat ik al zo diep in de put zat. Alle bronnen waren voor mij volledig uitgeput. Voor Stella niet, zij waagde nog een keer een lening and vrienden van ons te vragen, om ervoor te zorgen dat ze toch op tijd in mijn handen zou zijn, met de belofte dat ze eenmaal in België, met eigen inkomen, de schuld zelf zou aflossen. Een dappere daad van Stella dus. Zij zorgde ervoor dat haar reis doorging. Nogmaals, zoals alle andere personen die op de juiste plek, op het juiste moment waren, antwoordde de familie van Stipdonk meteen. Zij waren zelfs zo enthousiast dat na een vermoeiende zoektocht naar de goedkoopst mogelijke last-minute reis, hun werk vruchten had gebaard. Binnen twee dagen mocht Stella uit Peru richting mij vertrekken!!!

02 mei, 2008, Stella is in mijn handen weer.

En daar is ze dus, mijn gelieven in mijn handen weer. De overwinning was behaald! Na maanden treuren, zeuren, huilen en handen breken waren we tot zover. Stella was bij mij weer, in Europa zoals ik het meer dan een jaar geleden voorgesteld had. Geen imperialisme of enige vorm van onrechtmatige gebruik van liefde zou ons tegen houden om samen te zijn! Uiteraard, dit zou dan nooit mogelijk geweest zonder de Heilige sturing van de Heer. Hij gaf ons de moed, de middelen en het vertrouwen om door te gaan totdat het doel werd bereikt. Hij plaatste zeer waardevolle personen op de juiste plekken om dit te verwezenlijken en om ervoor te zorgen dat wij allemaal, samen en niet ik of Stella alleen, maar absoluut een groot geheel mensen die hierin geloofden dit allemaal mogelijk hebben gemaakt.

Onze dankbaarheid wordt aan die personen getoond die hier zij het een kleine of grote rol hebben gespeeld om de droom van een verliefde echtpaar waar te maken en om overheden te bewijzen dat liefde boven alles staat. Voor alle duidelijkheid, wij moeten ook dankbaarheid tonen aan de persoon die genoeg tijd nam om de situatie van Stella te begrijpen en eventueel accepteren door haar naar België te laten overkomen.

Van hartelijk bedankt jullie allemaal en zou God onze Heer jullie uitbundig zegenen in alles wat jullie doen! Hij heeft dit mogelijk door jullie gemaakt omdat Hij jullie allemaal, die achter onze liefde voor elkaar waren, en de rest van de wereld wil laten zien dat wanneer misbruik van liefde word gemaakt, Hij alles in Zijn macht zal doen om ervoor te zorgen dat de situatie alsnog gerechtvaardigd wordt…

Puur en alleen omdat God, onze Vader is liefde.

Een hoop mislukkingen die naar een groot succes leidden

Daar is ie, de frame die de meest bijzondere omstandigheden mee zou maken. De frame werd in marktplaats gevonden, bij iemand die dichtbij de grens van Duitsland woont. Aan de ene hand wou hij een veel duurdere fiets kopen en aan de andere hand was ik op zoek naar een tweede racefiets om wedstrijden mee te rijden. De frame is een full carbon frame die praktisch gezien, ‘niks weegt’.

De zoektocht naar een nieuwe fiets begon toen ik tussen deze frame en een kant-en-klaar fiets mocht kiezen. Die kant en klare fiets was minder duur dan de Koga Miyata, maar lang niet zo efficiënt als die van een hogere kwaliteit zoals wat bovenop staat. Ik nam contact met de persoon die de frame aan het verkopen was, en zonder dat ik om een verminderde prijs vroeg, had hij zelf de prijs van de frame omlaag naar onder de € 700.- verlaagd!

Toen ik de mail las, had ik geen idee of ik ooit die frame afgemonteerd zou krijgen, maar ik besloot naar hem op bezoek te gaan. Ik ging toen meer dan 90km fietsen om die frame te bekijken. Het was een zeer vermoeiende dag maar na afloop van de rit was de frame de beloning voor me.

Het was precies zoals wat ik ernaar verlangde, een agressieve, stijlvolle zwartrode stijl! Het duurde niet lang voordat ik besloot de frame te kopen. Een week later ging ik met mijn neef vanuit Bolivia de fiets ophalen. De man was met zijn ‘bodyguard’ naast hem en toevallig ik met de mijne. ;-) Nou ja, zo’n dure ruil was geen pretje!

Ik was op die dag zo blij dat ik niet eens kon geloven dat zo’n frme in mijn handen was. In die periode was Stella bij me in Nederland en gedurende die korte periode zouden we van een ongekende welvaart genieten. Zij verdiende € 100.- per maand en ik had een nieuwe baan waardoor ik extra geld had. In die zin was het mogelijk geweest om tot zo ver te gaan.
Zo begon de opbouw van een nieuwe, duurdere fiets.

De opbouw van deze frame begon met een nieuwe wielset voor mijn Koga Miyata, de andere racefiets.

Zulke mooie wielen had ik nog nooit gehad en ze hadden een ‘wedstrijd’ uitstraling waardoor ik dacht dat ze een echte wedstrijd fiets verdienden. Ik dacht, “bouw de wedstrijdfiets langzaamaan, maar zeker.” Daarna had ik de frame gekocht maar het zou nog even duren voordat ik de rest van de onderdelen bij elkaar had.

Het was toen de transitieperiode tussen het teruggaan van Stella naar Bolivia, en de aankomst van mijn broer, vanuit Israel. Stella moest verplicht terug naar Bolivia toe omdat vanaf 1 april 2007 Bolivia een visumplichtig land was. Zij vertrok dus op 30 maart.

Zonder tijd voor mijn zelf om haar ‘verlies’ te verwerken, was Alex een paar dagen later gearriveerd. Hij zou mij dan op de ene of andere manier troosten voor het terugkeren van Stella naar Bolivia toe.

Wij dachten dat het slechts 4,5 maanden zou duren voordat ze terug zou komen, maar de situatie beweerde zich anders. Het zou voor haar 13 maanden duren voordat ze terug met mij in Europa zou zijn.

Het verhaal is uitgebreider in de vorige verhaal beschreven. In de tussentijd, gedurende drie weken moest ik ervoor zorgen dat alles met mijn broer goed zou gaan.

Eerlijk is eerlijk, Stella at een portie van wat mijn broer at. Ik, een sporter die voor twee man telde en hij een man die graag eet was net te veel voor mijn financiën. Voordat ik het wist, zou mijn spaargeld opraken en zou ik geen middelen meer hebben om de fiets volledig afgemonteerd te krijgen. Alle inzet zou dan aan mijn broer besteedt moeten worden totdat hij een baan had. Hij moest zich in de gemeente registreren, enzovoorts en het zou even duren voordat zijn situatie opgelost zou zijn. Twee lange weken later, hij had zijn sofinummer maar die kreeg hij net te laat: hij had al een baan in Spanje gevonden. :-) De reden waardoor ik het verhaal van mijn broer schrijf, is omdat ik op een gegeven moment hem vertelde waarom hij bij me was:

“Alex, hier zie je een frame en een nieuwe wielset, het ligt aan jou om deze fiets een volledig afgemonteerde fiets van te maken. Samen zal het ons lukken, niet aan mij alleen.”

Het was in feite een symbolisch moment voor ons allebei omdat hij bewust was van zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van mij door het feit dat ik hem eerst geholpen had. Bovendien, niet voor niks had de frame de naam, “BROTHERS” erop. Was je de naam van het frame opgevallen? ;-)

Gedurende de volgende drie maanden, heb ik dankzij de trouwe afbetalingen van mijn broer, de fiets volledig afgemonteerd; met koersmateriaal. Het was niet het allerduurste wedstrijdmateriaal, maar met zo’n fiets zou je een fatsoenlijk tweedehandse auto kunnen kopen. God is ons trouw geweest.

Gedurende vijf wedstrijden heb ik erop kunnen rijden. Dit is een beeld na afloop van de vijfde wedstrijd, de laatste keer die ik volledig van de fiets heb kunnen genieten. Het was tijdens de terugweg naar huis, na het meedoen aan de Nederlandse Kampioenschap voor amateur licentiehouders. Op de zesde wedstrijd zou het ergste gebeuren. De valpartij waarover ik twee verhalen geleden had… Het was niet anders. Ik heb tenminste het mooiste moment van mijn wielercarrière tot nu toe voor die valpartij, op die BROTHERS fiets gehad. Alles wat erna volgde was een ramp, tot kort geleden.

Na die valpartij zou mijn hoofd niet meer aan het wielrennen kunnen denken. Tenminste, niet zonder rust. Het zou nog een lange jaar duren voordat ik weer op mijn fiets zou staan. Nu pas dat het storm voorbij is, kan ik geheel waarderen wat ik voorheen had. Het is nu, 13 maanden na die valpartij, dat ik kan zeggen dat de overwinning is behaald, dat ik enigszins terug op hetzelfde punt sta. Mijn fiets is hersteld en Stella is naast me voorgoed. Het is een verloren jaar ten opzichte van het wielrennen geweest, maar een overwonnen jaar ten opzichte van een gevecht tegen overheden om naast mijn geliefde te zijn.

Nu wordt het tijd om weer op te staan om voor onze dromen te vechten, samen. De ene ondersteunend op de andere, net zoals twee engelen die maar een vleugel hebben. De ene kan niet zonder het andere vliegen. Na het strijden tegen alle nare omstandigheden zijn we dankzij God samen en kunnen allebei onze vleugel een geheel worden om weer richting onze dromen op te stijgen, met geheel nieuwe horizonnen in zicht!

Lees door, als je wilt weten wat er allemaal ondertussen met de fiets is gebeurt. Het is weer zo’n spannende verhaal. Maar als je weinig tijd hebt, stop hier en verheug je op het feit dat de strijd van deze man en vrouw is voorbij… wij zijn weer thuis waar we horen te zijn… en dat is allemaal dankzij de Heer, die ons door alle omstandigheden heer gebracht heeft.

Herstel BROTHERS fiets

10 december 2007 - Mail naar Euan met vraag naar ondersteuning

“…Aan de andere kant, ik heb al mijn Kogatje met me. Aangezien het niveau waarin ik koersen wil, zal de andere fiets ook noodzakelijk zijn. Om een winnaar te worden, zou ik graag gebruik van die fiets willen maken. Het is veel beter dan mijn Kogatje en het is speciaal voor wedstrijden gebouwd. Daarom vroeg ik me af, zou je mij kunnen ondersteunen met de reparatie van mijn fiets? …”

11 december 2007 – Antwoord naar ondersteuning

“Leuk van je te horen. Het gaat dus goed in Bolivia. Ik ben niet zo een schrijver dus vergeef me dat ik het kort houd. Je bent het belangrijkste vergeten, nl. je bankrekening nummer. Het liefst een nederlandse. Laat me even weten wat je bankrekeningnr. is dan stort ik het wel. Als je prof bent kun je me wel terugbetalen hahaha. Groeten Euan.”

12 december 2007 – Contact opnemen met fietsmonteur

“…Is het dan mogelijk dat je voor de reparatie en vervanging van onderdelen zorgt? Ik kan ze eventueel via internet bestellen en jouw adres doorgeven maar misschien heb je al iets in voorraad of iets in de aanbieding. Zou je mij op het moment dat je de fiets in handen hebt, een prijzoverzicht kunnen geven aub? Dan weet ik precies hoe veel ik uitgeven moet. Ik zal dan ook jouw bankrekeningnummer nodig hebben…”

De fiets zou dan door een vriend van mij naar de fietsmonteur worden gebracht maar het gebeurde niet. De reparatie moest dan wachten totdat ik terug in Nederland zou zijn.

24 januari 2008 – Terugkomst in Nederland en contactopneming met Koen

“…Verder zou ik graag mijn fiets naar je willen brengen. Voor zo ver als ik weet is de schade niet zo groot. Toch, wil ik dat je het even checkt om alle twijfels te laten verdwijnen. Zou je eventueel een afspraak willen maken? Kun je mij vertellen wanneer het kan? Ik hoor het heel graag.
Tot gauw en met sportieve groeten, David”

Woensdag 6 februari 2008 – Afspraak met Koen, de fietsmonteur en ploegleider van mijn ploeg

“Hallo David, Waar woon je nu? Morgenavond ben ik de hele avond thuis…
Groet, Koen”

“Ik 'woon' voorlopig in Helmond. Na een tijdje zal ik naar Belgie verhuizen. Hoogwaarschijnlijk naar Antwerpen toe. Morgenavond is prima! Hoe laat?...
Het beste, David.”

Donderdag 7 februari 2008 – Bij Koen thuis

De fiets wordt bekeken, de schade is uiteraard groot. Groter dan verwacht. Er worden precieze metingen gedaan. De frame wordt op schade getest en nee, het heeft niks ernstigs geleden. Het is nog heel. Er wordt verder naar schade onderzocht. Allebei wielen hebben een 8-vorm en zijn niet in goede staat maar doordat ze nieuw waren, zijn ze nog herstelbaar. Het stuur moet vervangen worden en het stuurpen ook. Wanneer ze uit de fiets worden gehaald, het ergste wordt ontdekt…de voorvork is gescheurd. Voor de veiligheid moet het vervangen worden… het betekent dus een onverwachte verhoging van de schade van meer dan € 150.-! Ik werd treurig, maar het was niet anders. Het moest gewoon gebeuren. Naast de grote schade zijn er nog meer kleinere onderdelen die vervanging nodig hadden, dus in totaal zouden de onderdelen alleen meer dan € 250.- kosten. Duur geintje dus.

Vrijdag 8 februari 2008 – 14 mei 2008 Aan de slag met de zoektocht naar een voorvork!

“Hallo David,
Der Preis liegt bei 215,00 €. Falls Du in einem Verein bist und mir dazu einen Nachweis schicken kannst, kann ich Dir die Gabel für 139,00 € anbieten. Die Versandkosten liegen bei ca. 25,00 €
Mit freundlichem Gruß, Matthias Völkl”

‘Gabel’ staat voor voorvork in het Duits en degene die Duits kan, zal vast weten dat een nieuwe, originele voorvork van de leverancier, behoorlijk prijzig kan zijn. Toch, omdat ik lid van een wielerploeg was, mocht ik van een flinke korting genieten! Geprezen zij de Heer!

Ik heb dus gedurende 4 maanden contact met de leverancier in het Duits gehouden. Waarom, dat zou ik niet weten. Ik durfde niet in Engels te mailen zelfs als ik geen woord Duits kon. Ik moest alle mails met behulp van vrienden en een digitale vertaler, in het Duits schrijven. Het is een heel mooie ervaring op zichzelf geweest. De voltooiing van de bestelling verliep redelijk soepel. Dankzij de medewerking vanuit het bestuur van de WCE en de meehelpende (Duitse) vrienden, heb ik het redelijk snel kunnen afronden.

Desondanks de goede communicatie, toen ik op de aflevering van de voorvork moest wachten, bleef ik maar wachten. De voorvork was naar het verkeerde adres gestuurd! Er was een vergissing geweest waardoor de voorvork naar mijn oude, studentenhuis van Eindhoven werd gestuurd en niet naar Koen!

Twee weken later ging ik op zoek naar de verloren voorvork en na herhaalde pogingen om de voorvork terug te krijgen, bleek het geheel spoorloos te zijn. Het was aan de verkeerde persoon afgeleverd en was die persoon gewoon ‘verdwenen’. Niemand in het studentenhuis zou de desbetreffende persoon kennen. Zonde van die voorvork. Dankzij God, een goede dienstverlening van UPS, en de leverancier van de voorvork, werd er een nieuwe opgestuurd, zonder extra kosten… fiuuu!!!

Toch, heeft dat gedoe bijna een maand geduurd! Ik liep dus weer een maand vertraging voor de reparatie van mijn fiets.

Maandag 9 juni, 2008 – Eind juni 2008 De fiets wordt gerepareerd!

Zodra de voorvork afgeleverd was, begon ik alle onderdelen bij elkaar te krijgen. Ik ging op zoek naar het ‘beste’ stuur en stuurpen in de markt met mijn beperkte financiën. Ik moest heel lang twijfelen tussen een duurdere stuurpen of een goedkopere. Toen ik de winkel binnen liep werd het voor me duidelijk. Ze hadden een aanbieding staan van een stuurpen + stuur voor slechts € 75.-! God is groot!

De kwaliteit was precies dezelfde als wat op mijn Koga staat, en daar ben ik heel blij mee!

Koen kon aan de reparatie beginnen en twee weken daarna kreeg ik een mailtje van hem:

“Hallo David,

Jouw fiets is in principe klaar. Er moet alleen nog een ander buitenblad op. Door de valpartij is deze helemaal krom en loopt de ketting er telkens van af. Ik zal een buitenblad moeten bestelen en heb dit waarschijnlijk zaterdag binnen. Volgende week de fiets ophalen?
Groet, Koen”

Ik schrok ervan. Zo veel moeite en toch mocht de fiets nog niet klaar zijn! Ik moest weer extra betalen! Nou ja, aangezien de omstandigheden was het niet zo’n ramp maar ik moest alles uit mijzelf halen om die extra geld bij elkaar te halen. Het zou nog twee heel pijnlijke weken duren voordat ik de fiets mocht ophalen. Stella zag mijn pijn en ze deed alles eraan om mij te helpen. Zij verkocht een paar juwelen en daarmee konden we de extra kosten veroorloven.

Dankzij God, de medewerking van Stella, de ondersteuning van Euan, en bovendien de samenwerking en veel, heel veel geduld van Koen, waren we tot zover gekomen! Ik mocht mijn zo hard ernaar verlangde fiets weer gaan ophalen!

Zaterdag 12 juli, 2008 – Zondag 13 juli 2008 De fiets wordt opgehaald!

Daar was ik dan, in het station op mijn trein te wachten om naar Eindhoven te gaan. Ik vertrok heel laat omdat Koen pas ’s avonds bereikbaar zou zijn. Ik kwam bij hem aan, we dranken een kopje koffie samen, en gingen kletsten bij van alles wat er tussendoor met ons allebei was gebeurd. Het was een heel gezellig en mooi moment geweest. Het zou nog meer dan een uur duren voordat we daadwerkelijk bij de fiets zouden zijn.

Eenmaal bij de fiets konden mijn ogen niet geloven wat ze zagen: mijn fiets, glanzend en volledig hersteld weer! Het stond er helemaal klaar om weer tot leven te komen, met mij erop uiteraard. Koen wees alles wat hij aan de fiets had gedaan, werd de prijs besproken en gingen we daarna verder naar een automaat voor de betaling.

De eerste trappen op die fiets waren heerlijk! Het reed zo soepel als schaatsen op ijs en het sturen ging geheel soepel. Ik kon het amper geloven, na zo’n lange wachttijd en zoveel moeite stond ik op die fiets weer! Ik bedankte Koen voor al zijn hulp en ik ging op die avond met de fiets naar huis…

Nee niet naar Antwerpen helaas, naar Nieuwkuijk, naar mijn oom en tante 30km. verder. Ik bleef bij hen overnachten en de dag erop vertrok ik op de fiets richting Antwerpen. Het fietsen ging zo soepel dat ik express fout reed. Dus in plaats van 90km rijden, was ik na 4 uur rijden alsnog niet thuis, en was de rit langer dan 120km geworden! Ik was voor de laatste kilometers helemaal uitgeput maar het was de moeite waard. Ik kwam veilig thuis aan en mijn geliefde Stella was er, wachtend op mij en de beloofde prijs, de full carbon fiets.

Ik prijs de Heer hiervoor omdat Hij mij de mogelijkheden gaf om nogmaals op te staan, de fiets bij elkaar te krijgen en omdat ik deze keer niet meer alleen was. Mijn vrouw was bij me!

Het ophalen van de fiets betekende veel meer dan gewoon een materiële herstel, maar het einde van een steeds oproerende tijd vol met onverwachte opwindingen en teleurstellingen die voortdurend achter elkaar zouden vallen. Desondanks alle ongewenste en pijnlijke omstandigheden, kan ik uiteindelijk zeggen dat ik vrede heb en dat ik nu, nogmaals richting mijn doel in het leven kan gaan… naar de top van de berg omhoog fietsen om te laten zien hoe groot een vader wij hebben onder welke situatie dan ook!!!

Dank U Jezus Heer voor de overwinning!!!

“Maar onder al die omstandigheden hebben wij, dank zij Hem Die zoveel van ons houdt, de overwinning!” Romeinen 8:37