Het was de vijfde wedstrijd op mijn ‘Brothers’ racefiets toen ik het gevoel had dat ik de sterkste in het peloton was en dat ik de kans had om een ereplaats te behalen. Het was een prachtig, zonnige dag en het viel mijn medecoureurs meteen op dat ik op een glanzend nieuwe fullcarbon fiets zou rijden. Ze zagen de blijheid in mijn ogen en de motivatie die ik had om het beste van die fiets te halen. "Deze wedstrijd is voor mij bedoeld", dacht ik.
De wedstrijd begon, wij mochten vertrekken en na 5km begon de snelheid steeds hoger te worden. Ik begon toen een plek binnen de eerste 15 plaatsen te zoeken om vooraan te fietsen en eventueel met de eerste groep te ontsnappen. Het was op dat moment dat alles mis ging. De verschuiving van de 30ste plaats tot onder de 20ste plaats ging heel vlot maar op het moment dat ik verder naar voren wou komen, kwam ik tussen twee renners die plotseling naar elkaar toe gingen, met mij tussenin. Ik kon ze links noch rechts ontwijken, de sturen kwamen tussen elkaar en het onvermijdelijk vond plaats. Ik viel fors op de wegdek met volle gewicht op mijn rechter elleboog en pols. Toen was de wedstrijd voorbij voor mij. Eventueel besefte ik pas dat het seizoen ook afgelopen was.
Toen ik viel kon ik niet meer opstaan, ik bleef op de weg liggen en janken van de pijn op mijn rechter elleboog en pols. Alles wat ik zag was bloed om mijn heen die uit mijn arm kwam en een volledig kapotte fiets die aan de zijkant lag, mijn carbon fiets dus. Er waren nog anderen die met mij gevallen waren, maar gelukkig genoeg konden ze allemaal opstaan en doorrijden met een paar schaafwonden en kwaaltjes hier en daar. Niets ernstigs aan de hand.
Bij mij en mijn fiets was het geval anders, de hele rechter kant van de stuur was weg gesleept, net zoals een heel stuk vlees die uit mijn elleboog op de wegdek geschaafd werd toen het tegen de grint op meer dan 40km/uur terecht kwam. De pijn was afschuwelijk en praktisch gezien ondraagbaar. Het ergste dat ik vreesde was dat mijn pols gebroken zou zijn omdat het als eerste tegen de grond kwam.
Hoe dan ook, door de handschoen die de val opving, was mijn pols nog ongedeerd gebleven. Uiteindelijk, in het ziekenhuis bleek dat de pijn erger dan wond was. Mijn schouder was op een ongemakkelijke positie terecht gekomen waardoor een zenuw gekneld werd en de pijngevoel verergerde. Zodra mijn arm op de juiste stand terugkwam, was die pijn voorbij. Ik kwam meteen tot rust en de pijn van de wond zelf was te verdragen tegen een voorzichtige behandeling vanuit de verpleegster. Twee weken daarna was de wond nog niet dicht, maar het genezingsproces was in volle gang en uiteindelijk zou het weer dicht gaan.
De herstelling van mijn fiets verliep anders. Na de valpartij heb ik niks meer met de fiets gedaan voor de rest van het seizoen. De fiets werd achter in mijn kamer verstopt. Het kwam doordat ik binnen twee weken op vakantie naar Bolivia moest. Met een gewonde elleboog en een ietwat gekwetste trotsgevoel, was ik op ‘vakantie’ gegaan. De bedoeling van die vakantie was in feite om Stella, mijn geliefde vanuit Bolivia op te halen en samen terug naar Nederland te gaan. De situatie verliep anders dan verwacht, Stella kreeg haar visum niet en ik moest terug naar Nederland toe, alleen weer. Het was de derde dat we geprobeerd hadden om Stella terug naar Nederland te krijgen en toch zou het niet lukken. Ik kon niet te opgehoopte frustratie van een jaar teleurstellingen tegenaan waardoor ik met volle kracht tegen een deur stootte. Mijn bedoelingen waren om zij het mijn hand of de deur te breken voor alle kwaadheid die ik had. De deur leed niks, mijn hand werd in tegendeel gebroken. 
Met een nog onvolledig genezen elleboog, een gebroken hand, en een uit elkaar gevallen hart was ik terug in het vliegtuig gestapt. In Nederland werd mijn hand geopereerd en was het binnen een week hersteld.
Wat niet genezen kon, was mijn hart. Net als de racefiets, was het gewoon in stukken ui elkaar gebroken en kon het niet uit zichzelf worden hersteld. Zonder moed, hoop of karakter om door met het wielrennen te gaan of met überhaupt zin in om iets anders te doen in Nederland, besloot ik niet meer voor Nederland te gaan wielrennen maar besloot ik terug naar Bolivia te gaan. In de site van mijn wielerploeg, www.wielerclubeindhoven.nl werd dit artikel geschreven:
David Bakker gaat terug naar Bolivia
David Bakker, hier actief tijdens de ronde van Brabant. Foto: Harold Slegers
David Bakker gaat terug naar Bolivia
21/08/07 - Half september zou David Bakker met Wielerclub Eindhoven meegaan naar Bayeux. Echter een gebroken hand gooit roet in het eten.
Enerzijds wegens zijn gebroken hand, anderzijds door zijn frustratie t.o.v. de Nederlandse overheid (David is getrouwd met een Boliviaanse, maar zij krijgt geen verblijfsvergunning in Nederland) zal David niet meer in Nederland aan de wielersport deelnemen. Begin december vertrekt hij terug naar Bolivia. David zal, ondanks de afstand, wel lid blijven van wielerclub Eindhoven. In de bergen van Bolivia zal hij als Boliviaanse wielrenner proberen prestaties neer te zetten in de kleuren van WCE.
David, we wensen je veel geluk, succes en beterschap!
Augustus 2007, Nederland
Gedurende een maand ging ik volop werken om terug naar Bolivia te keren. Het zou drie maanden duren voordat ik mijn geliefde weer mocht zien, maar mijn hart zag er geen einde aan. Een maand na terugkomst van de vakantie in Bolivia werd het wachten mij genoeg. Toen ik nog in Bolivia was, had ik mijzelf beloofd om samen met Stella te zijn tijdens onze eerste huwelijksdag en het bleek dus niet meer mogelijk te zijn totdat ik naar last-minutes begon te zoeken, richting Bolivia. Na even surfen, daar was het, de goedkoopste ticket die ik ooit gezien had om naar Bolivia te vliegen: binnen vijf dagen beschikbaar.
Ik had het nooit voor mogelijk bedacht of zelfs gedroomd: de vliegdatum was juist twee dagen voor onze eerste huwelijksdag! Ik nam de risico en besloot per direct te vertrekken.
Ik mocht het niet toelaten om door omstandigheden in onze eerste huwelijksjaar uit elkaar te zijn. Geld was er genoeg om mijn fiets te laten herstellen, maar er waren hogere prioriteiten op dat moment. Met alles wat op de koffer paste en mijn oude fiets bij de hand, vloog ik naar Bolivia, onwetend van wat er in de toekomst op ons te wachten stond.
Ik liet alles achter, het wielrennen, huis, vrienden, familie, werkgevers en mijn niet meer nieuwe, fullcarbon maar nu full-gebroken fiets achter. Een vriend van mij zou ervoor zorgen dat het veilig bij hem thuis zou zijn, maar helaas is dat niet het geval geweest. De fiets bleef gewoon in het huis waar ik gewoond had. Gelukkig genoeg, was het een studentenhuis die voldoende ruimte had. Die studenten waren zeer respectvolle en waardevolle personen op wie ik vertouwen kon. Ze hebben ervoor gezorgd dat de fiets ergens veilig opgeborgen zou zijn, samen met de rest van mijn achtergelaten eigendommen zoals meubels enzovoorts.
19 September 2007, Bolivia tot eind van het jaar 2007
Eenmaal in Bolivia was het herstelproces van mijn hart begonnen. Ik en Stella mochten op ons eerste huwelijksjaar samen zijn en het bracht een hoop verluchting naar beide ons harten. Wij begonnen een nieuwe leven op te bouwen met wat we over van Nederland hadden, maar diep in mijn hart was ik alsnog niet tevreden en geheel gelukkig. Ik had het gevoel dat ik de strijd verloren had. Dat ik door het terugkeren en terug naar waar ik begonnen was 4 jaar geleden, de Nederlandse overheid de macht gaf om te doen wat ze met ons wou doen.
Hun doen was het misbruik van liefde maken door enerzijds buitenlanders hoe dan ook, uit Nederland te houden of anderzijds door rijker te worden aan de hand van de Nederlandse burgers die toch ‘gezondigd’ hadden om van een buitenlander te houden. Ieder Nederlander die wou dat zijn buitenlandse partner in Nederland bij hem kwam wonen, moest voor zijn liefde voor die buitenlander ‘boeten’ en bergen geld betalen aan de Nederlandse regering om die buitenlander een Nederlandse verblijfsrecht te geven. Onder die bergen geld valt het inburgeringcursus (ca. € 900.-), examengeld van inburgering (€ 350.-), visum van gezinshereniging of gezinsvorming (€ 830.-) en een inkomenseis van minimaal 120 % van het minimumloon voor Nederland, zij het ca. €1,500 per maand netto inkomen voor minimaal een jaar. De inkomenseisen komt uiteindelijk op een salaris van ca. € 2,000.- bruto per maand neer, geleverd door de Nederlandse partner zelf. Sterker nog, er moeten nog extra toeslagen worden betaalt zoals het jaarlijks vernieuwen van de verblijfsrecht (€ 280.-), overige bijdragen (meer honderden Euros), documentatie enzovoorts, en geen ene cent van dat berg geld komt naar die Nederlander terug indien hij het recht heeft ‘verdiend’ om zijn partner naar Nederland over te halen.
Dit is een eindeloze procedure die meer dan de helft van de Nederlanders en allochtonen uitschakelt en ieder ander waarschuwt voordat ie überhaupt durft om van een buitenlander te houden. De Nederlandse vreemdelingenbeleid komt tegenwoordig daarop neer dankzij de “uitstekende” werk dat voormalig minister Rita Verdonk aan Nederland verleend heeft waarop ze helemaal TROTS op is en samen met alle andere blinde Nederlanders die haar volgen, de ‘Nederland is TROTS’ partij heeft opgezet. Tot hoe ver kan deze vrouw gaan?
Rita Verdonk Trots op Nederland
Waarom Rita Verdonk trots op Nederland is?
Je zou een hele hoop redenen kunnen opgeven om te verklaren waarom iemand trots is. Maar in dit geval is het niet dat Rita Verdonk trots op Nederland is, maar meer dat Verdonk wil appelleren aan een bepaald gevoel. Want wie wil er nu niet trots zijn op het land waar je vandaan komt? artikel gehaald uit de site http://www.trots-nederland.nl/
Ik besloot geen slachtoffer van die ambtenarij te worden en besloot ik terug naar Bolivia te gaan, ook al was het niet wat ernaar mijn hart verlangde. Ik hield van Nederland en dat doe ik nog steeds, maar de pijn die ik moet lijden door haar onmenselijke regels te volgen die bovenop de liefde voor een ander staan, is simpelweg vernederend voor degene die geen Nederlander is en ook voor de Nederlander die zo’n persoon accepteert…
In de wereld is er steeds meer sprake van internationale samenwerking , maar jammer genoeg, in de perfecte wereld waar Rita Verdonk trots op is, komt deze vorm van contact met buitenlanders in tegenstelling van haar eerbiedige overwegingen voor de blanke Nederlander.
En hier sta ik dan, met een verzuurde en verslagen hart in Bolivia, waar ik vandaan vertrok om een beter toekomst in Nederland, als Nederlanderzijnde, op te bouwen. Ik was nu volledig gefrustreerd desondanks het feit dat ik samen met Stella was. Ik moest iets hierover doen. 4 maanden lang streed ik tegen mijzelf en die gemengde gevoelens, toen ik opstond om deze situatie te veranderen. Er zouden een reeks stappen nodig zijn voordat ik mijn hart de benodigde vervulling kon geven.
1ste stap – december 2007, Bolivia
De eerste beslissing die ik nam, was om mijn full-gebroken fiets, weer een full-carbon wedstrijdfiets te maken. Toen die tijd had ik geen cent meer omdat ik in Bolivia was. Ik kon niet de herstelling van een wedstrijdfiets, uitgedrukt in honderden euro’s, veroorloven waardoor ik om ondersteuning vroeg. Een vriend van mij, Euan, had mij lang geleden verteld dat ik op hem mocht rekenen indien ik ooit ondersteuning nodig zou hebben voor het wielrennen. Hij zou graag daarbij zijn. Ik naderde hem en zonder ene twijfel, kwam hij zijn woord na en hij verleende mij het benodigde geld om de fiets te laten repareren. Het geld was er al, maar ik was in Bolivia nog. De tweede beslissing volgde meteen achterna. Wij zouden terug naar Europa keren. Deze keer naar België. Ik had nog net voldoende saldo in mijn creditcard om alsnog een poging te wagen de situatie in Europa te redden waardoor ik een vlucht z.s.m. moest boeken. De beslissing was snel gedaan en aan het einde van Januari was ik er weer, in Nederland als basis, eerst op zoek naar een baan en leefgeld, en vervolgens op zoek naar nieuwe mogelijkheden in België voor mijn partner en ik.
2de stap – januari 2008, Nederland
Het duurde niet lang voordat ik mijn oude baan kreeg en nogmaals weer aan het werken was. Na een maand had ik net voldoende geld om een keer naar Antwerpen op zoek naar werk en woonplaats in België te gaan. Ik ging eerst een appartement bezichtigen en vervolgens ging ik langs alle HealthCity centra op zoek naar werk (HealthCity is de plaats waar ik in Nederland voorheen gewerkt had, onder andere werkplaatsen). Het appartement beviel mij meteen goed. Zodra ik de woonkamer binnenliep, wist ik dat de plaats voor ons bestemd was. Ironisch genoeg, had Stella het appartement online gevonden toen ik alle hoop voor een appartement op korte termijn in België opgegeven had. Dankzij haar volharding hadden we het ideale appartement gevonden! Ruim, betaalbaar, goed onderhoud en midden in het hart van Antwerpen! Dat was Gods hand met ons aan het werk.
Dat was dus de derde stap, de overgang van Nederland naar België te maken. Het contract voor het appartement werd getekend en ik ging meteen op zoek naar werk in Antwerpen.
De dag die ik naar Antwerpen was gegaan, had ik nog geen baan geregeld. Twee weken later, werd ik door Boris, een belangrijke persoon binnen HealthCity, geholpen.
Hij had mij lang geleden, voordat ik naar Bolivia vertrokken was, gevraagd om een keertje naar Antwerpen met de fiets te gaan. Ik was hem niet vergeten en toen ik met hem contact nam, was hij meteen positief tegenover mijn situatie. Binnen de kortste tijd, had ik dankzij hem, een werkplaats in HealthCity Antwerpen.
3de stap – maart 2008, België
Het is toch wonderbaarlijk hoe God de juiste personen op de juiste plek zet om jou op de goede weg te brengen? Het solliciteren naar werk ging heel moeizaam en zonder uitkomst maar door de juiste persoon, op het juiste moment, is het allemaal heel anders verlopen. Het is dusdanig goed gegaan, dat ik binnen een week van Nederland naar België was verhuisd. Ik had een baan, een appartement, en nu nog mijn vrouw; oh ja, en uiteraard de carbon fiets nog. Eenmaal gesetteld in België, was de vierde stap de laatste stap om Stella naar België over te halen. Ten eerste moest ik zelf ingeschreven in de gemeente worden en het zou moeizamer dan verwacht verlopen. In had geschat binnen een maand ingeschreven te zijn om vervolgens Stella hier naartoe te laten overkomen, maar het ging niet zoals verwacht. Gedurende twee zeer eenzame maanden moest ik dag en nacht op mijn gelieve wachten zonder zicht op een toekomstige aankomst van haar. Het zijn waarschijnlijk de maanden die ik meest te verduren kreeg om bij mijn geliefde te zijn.
4de stap – maart 2008, Stella van Bolivia naar België overhalen
Twee maanden daarna, nu dat eenmaal mijn inschrijving was afgerond, kon ik alle papieren naar de Belgische Ambassade in Peru opsturen. Eerst moesten de papieren naar Stella toe omdat ze nog andere documenten aan de bundel moest toevoegen en dan pas zouden ze naar Peru worden opgestuurd omdat er geen Belgische ambassade in Bolivia is. Het was niet anders, wij moesten blijven wachten. Alle documenten werden via DHL gestuurd en gelukkig waren ze allemaal binnen een week in de handen van de Belgische consulaat. Het duurde nog twee andere weken voordat ze iets zouden laten weten. Stella werd toen naar de Peru opgeroepen. Dat was het meest spannende moment voor ons. Het was niet duidelijk of ze de visum zou krijgen en/of ze nog langer moest wachten en terug naar Bolivia zou moeten gaan. Hoe dan ook, wij gingen erop vertrouwen dat het allemaal goed zou gaan en moest Stella binnen de drie dagen inpakken om naar Peru te vertrekken en vervolgens rechtstreeks naar België te gaan. Niet iedereen was ermee eens omdat het een risicovolle beslissing was. Er was een grote kans dat alle documenten nog naar Brussels zouden worden opgestuurd. Het maakte ons niet uit, Stella had de bevestiging in haar hart al ontvangen… En het was dus ook zo. Wonder boven wonder, heeft Stella een persoonlijke gesprek gehad, gedurende twee uur! De uitkomst ervan? Een dusdanig opgebouwde vertrouwen op elkaar dat de documenten niet meer naar Brussels zouden worden gestuurd! Na een paar kleinere moeilijkheden, Kreeg Stella haar paspoort met haar visum op die dag terug, samen met het geld dat we voor haar visum hadden betaald. Geprezen zij de Heer!
Stella had haar visum, maar het verhaal hield daar niet op. Er was geen ene kans dat ik binnen de afgelopen drie maanden zo veel geld zou opbrengen dat ik weer een ticket kon kopen. Ik was het diepst in de put dat ik ooit ben gegaan en het betalen van schulden ging niet gemakkelijk. Bovendien, het leven in België was zelfs duurder dan in het leven in Nederland geworden! Ik moest nu voor een appartement en niet voor een studentenhuis betalen en ik moest met de rest van mijn salaris uit schulden komen zonder in problemen te raken.
Eind april, 2008, “De laatste loodjes wegen het zwaarste”
Toen ik besefte dat Stella mocht overkomen maar dat ze alsnog niet kon komen door mijn financiële tekortkomingen, barste ik in tranen. Stella had haar visum, maar geen ticket om hierheen te komen! Hoe ironisch kan het leven zijn? Ik was machteloos en ik kon geen ene kant op. Ik zou niet om meer leningen durven vragen doordat ik al zo diep in de put zat. Alle bronnen waren voor mij volledig uitgeput. Voor Stella niet, zij waagde nog een keer een lening and vrienden van ons te vragen, om ervoor te zorgen dat ze toch op tijd in mijn handen zou zijn, met de belofte dat ze eenmaal in België, met eigen inkomen, de schuld zelf zou aflossen. Een dappere daad van Stella dus. Zij zorgde ervoor dat haar reis doorging. Nogmaals, zoals alle andere personen die op de juiste plek, op het juiste moment waren, antwoordde de familie van Stipdonk meteen. Zij waren zelfs zo enthousiast dat na een vermoeiende zoektocht naar de goedkoopst mogelijke last-minute reis, hun werk vruchten had gebaard. Binnen twee dagen mocht Stella uit Peru richting mij vertrekken!!!
02 mei, 2008, Stella is in mijn handen weer.
En daar is ze dus, mijn gelieven in mijn handen weer. De overwinning was behaald! Na maanden treuren, zeuren, huilen en handen breken waren we tot zover. Stella was bij mij weer, in Europa zoals ik het meer dan een jaar geleden voorgesteld had. Geen imperialisme of enige vorm van onrechtmatige gebruik van liefde zou ons tegen houden om samen te zijn! Uiteraard, dit zou dan nooit mogelijk geweest zonder de Heilige sturing van de Heer. Hij gaf ons de moed, de middelen en het vertrouwen om door te gaan totdat het doel werd bereikt. Hij plaatste zeer waardevolle personen op de juiste plekken om dit te verwezenlijken en om ervoor te zorgen dat wij allemaal, samen en niet ik of Stella alleen, maar absoluut een groot geheel mensen die hierin geloofden dit allemaal mogelijk hebben gemaakt.
Onze dankbaarheid wordt aan die personen getoond die hier zij het een kleine of grote rol hebben gespeeld om de droom van een verliefde echtpaar waar te maken en om overheden te bewijzen dat liefde boven alles staat. Voor alle duidelijkheid, wij moeten ook dankbaarheid tonen aan de persoon die genoeg tijd nam om de situatie van Stella te begrijpen en eventueel accepteren door haar naar België te laten overkomen.
Van hartelijk bedankt jullie allemaal en zou God onze Heer jullie uitbundig zegenen in alles wat jullie doen! Hij heeft dit mogelijk door jullie gemaakt omdat Hij jullie allemaal, die achter onze liefde voor elkaar waren, en de rest van de wereld wil laten zien dat wanneer misbruik van liefde word gemaakt, Hij alles in Zijn macht zal doen om ervoor te zorgen dat de situatie alsnog gerechtvaardigd wordt…
Puur en alleen omdat God, onze Vader is liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten