Nationale wielerbaan wedstrijd in Oruro

Oruro, de kleinste en meest afgezonderd stad van Bolivia, heeft een nieuwe wielerbaan geopend. Deze baan kan niet een gewone wielerbaan genoemd worden omdat het slechts teer op een stapel grind is. Toch, liggen hier de grondvesten voor de mooiste en grootste wielerbaan van Bolivia daarin.

Het team van Cochabamba, samen met andere teams uit geheel Bolivia, werden uitgenodigd voor de opening van deze wielerbaan. Het team bestond uit 3 elites, 4 junioren en 1 master. Wij hadden ons gedurende 2 weken iedere dag voorbereid. De animo was hoog en de verwachtingen dus ook.

Het team zelf is geheel nieuw en was dit een grote kans om ons team te testen. Deze wedstrijd was belangrijk voor de junioren team omdat deze hun eerste wedstrijd zou zijn. Zij hadden de kans hun niveau met die van andere leeftijdsgenoten van Bolivia te vergelijken. Voor ons de elite coureurs, was het een bepalend moment om het niveau van Cochabamba te verdedigen.

Er waren verschillende wedstrijdvormen. Ik zelf, heb aan vijf ervan deelgenomen:

Kilometer individuele tijdrit

De naam zegt het al. Het is een tijdrit van 1 kilometer waarin alle kracht uitgeperst moet worden om de snelste tijd te behalen. Na bijna een ademloze rit, hebben mijn maat, Pedro en ik het podium gehaald. Pedro had een veel betere start dan ik en met een ligstuur, heeft hij bijna een seconde sneller dan ik gereden. Het was de eerste, en meest motiverend proef voor ons allebei. Wij wisten wat we konden doen, en gingen we voor meer.

Individuele achtervolging

De individuele achtervolging ging puur om pijn lijden. Deze keer ging het om twee kilometers. Mijn grootste tegenstander was Marcelo Rivera, een coureur van Casa Real, het team van de stad Tarija. Casa Real is bekend als de sterkste ploeg van Bolivia. Ik wou graag mijn tegenstander verslaan. Toch, was het niet een gemakkelijke opdracht.

Marcelo maakte een rustig begin en hij versnelde geleidelijk op totdat hij een gewenste snelheid ontwikkeld had. Hij hield zijn snelheid vol tot het eind. Ik aan de andere kant, maakte een explosief begin om een onhaalbare snelheid op te bouwen. In de laatste ronden, begon mijn lichaam uit te putten en aan het einde van de strijd waren mijn benen helemaal stijf. Met de laatste zuchten, streefde ik naar de eindstreep en verlangde naar een acceptabel resultaat. Wij hadden allebei goed gepresteerd.

Met een verschil van slechts een twee honderdste van seconde, had Marcelo de overwinning gehaald. Onze tijden waren de beste van alle Elite coureurs.

Team achtervolging

In de team achtervolging moesten wij een van de junioren erbij schakelen. Hij was trouwens de snelste desondanks hij de grootste omvang had. Wij hadden een heel sterk begin gemaakt maar na een halve ronde had Pedro lek gereden. Met de andere twee mannen, probeerde ik alsnog ten strijd te gaan maar het was hopeloos. Uiteindelijk was het geen wedstrijd meer. Uit frustratie, vroeg ik de jury om een tweede kans. Gelukkig waren ze ermee eens omdat er maar drie teams waren. Dus voor de sportiviteit, zijn we opnieuw vertrokken. Omdat onze mannen al moe waren, was de prestatie van het team niet erg geweldig. Hoe dan ook, onze uitslag telde niet meer. De tweede kans ging om een demonstratie voor het publiek. Ze konden dan zien hoe twee teams tegen elkaar ten strijd konden gaan. De uitslag? Brons uiteraard.

Kilometer afvalkoers

De kilometer afvalkoers gaat om een team van drie mannen die de snelste tijd mogelijk proberen het halen. Na ieder 400 meter valt de voorste coureur af en neemt de tweede coureur zijn plaats over. In totaal worden er drie ronden gereden totdat de derde man de eindstreep passeert. De tijd van de laatste man telt.

De opstelling ging als volgt:

1^ste man: Dennis (een nieuwe elite coureur)
2^de man: Pedro (voormalig Nationale wielerbaan kampioen)
3^de man: David (ik).

Ik moest het afsluiten en de rit het langst volhouden, de meeste verantwoordelijkheid lag dus op mij. Dennis, heeft een indrukwekend sterke begin gemaakt. Pedro had in eerste instantie moeite om hem bij te houden. Na een halve ronde had hem Dennis wel behaald en vervolgens nam hij het kopwerk over. Hij versnelde en probeerde hij nog meer te versnellen. Met mij achteraan, heeft hij gezorgd dat ik met voldoende snelheid de eindstreep ging halen. Toen ik aan de beurt was nam ik het kopwerk zo hard mogelijk over en hield het tempo vast tot aan de eindstreep. Het resultaat? De overwinning!

Puntenkoers

De punten koers gaat meestal om het aantal punten dat de eerste 5 personen die door de streep gaan kunnen halen. De eerste krijgt de meeste punten en de laatste van de vijf krijgt maar een punt. De puntenkoers dat voor ons geregeld werd ging het anders. De eerste coureur die door de streep gaat haalde een gelijk aantal punten aan het aantal gereden ronden. Dus, als ik de eerste in de tweede en tiende ronde door de streep zou gaan, zou ik dan 12 punten hebben behaald; 2 plus 10 respectief.

De wedstrijd ging om 16 ronden. De eerste ronde heb ik het rustig aan gedaan maar bleef ik tussen de eerste vijf plaatsen. De tweede ronde werd vervolgens harder ingezet en heb ik gewoon mee gereden. Net voor de derde ronde waren de eerste koplopers al moe en lieten ze de kop los. Omdat ik net achter ze was, ging ik volop aanzetten om de derde ronde als eerste te halen. Voordat ik het wist, was ik geheel alleen 300 meter voor het peloton. In eerste instantie kon ik het niet eens volgen. Meestal werd ik meteen door het peloton ingehaald maar deze keer niet. Ik bleef doseren totdat mijn maat riep, “Ga!” De boodschap was toen duidelijk. Ik zette aan en bleef gewoon door rijden. Zelfs toen, kon ik het nog steeds niet geloven. Ik bleef maar rijden en kon mij het peloton niet inhalen, mede door het werk van mijn team. Gedurende vier ronden was ik gelost totdat de sterkste man van het peloton het feestje zat was. Wij vloog mij voorbij en was het toen al voorbij. Ik probeerde opnieuw bij te komen maar op de zevende ronde, reed ik lek…

Hoe dan ook, hebben die vier ronden gediend om mij tot aan de tweede plaats op het podium te brengen! Die dag was een grote overwinning. Voor het eerst na jaren strijden, had ik herhaalde keren het podium behaald. Het was zeer motiverend voor mij.

Het was toen, dat ik zag tot hoe ver mijn lichaam en geest konden gaan. Met voldoende training, hoge inzet, hardwerkende teamgenote en bovendien door de hulp van de Heer, besefte ik dat alles mogelijk is. Op die dag, heb ik de eer gehad om Filipenzen na te leven.

Alle eer is van de Heer.
Mijn beloning?

Een vierwielaandrijving avontuur

Het avontuur begon toen Stella en ik werden gevraagd om een installatie van zonnesystemen in het midden van nergens te maken. Wij waren niet bewust van de afstand totdat er verteld werd dat de reis in totaal 2500 km heen en terug zou bedragen. En ja, die afstand moest met de auto overbruggen worden. De reis begon op een zondagavond was het einde van de odyssee op donderdag om vijf uur ’s ochtends.

Het begin was mild in een standaard reis met de bus. Zo prettig was de reis niet omdat een funeste geur zowel binnen als buiten ons omhelsde toen bij een tussenstop. Nou ja, na 10 uur reizen konden we gelukkig zeggen dat we veilig aangekomen waren en dat was het allerbelangrijkste.

Wij zouden met een team naar de plaats van het project reizen. Toen we bij hen waren, zagen we wat voor wagen voor ons te wachten stond. Een sterke Toyota Hilux met een motor van 3,200 cc. Die auto had met zulke motor de kracht van een tractor! Wij wisten niet zo goed waarom de auto zo sterk moest zijn, maar toen hij vertelde dat de reis 24 uur duurde, waren alle twijfels over de auto weg. Onze oren konden die woorden niet geloven maar het was een feit. Met een reservoir van ca 100 liter benzine aan de achterkant van de auto, wisten we dat de duur van de reis geen grapje was. Wij zouden naar de grens tussen Bolivia en Brazilië reizen.

Onze tocht begon op een warme dag van 34 graden. De reis leek eindeloos. Er waren behoorlijke veel tussenstops en verschillende uitzichten te zien. Na 5 uur reizen hadden we de kans om door een prachtige toeristische plaats heen te reizen. De rotsvormingen waren prachtig om te zien en leek het landschap alsof we in de film van ‘Jurassic Park’ waren.

Na vijftien uur reizen, waren we uiteindelijk op een rustplaats aangekomen. Het was vijf uur ’s ochtends en hadden we non-stop gereden. De wegen waren tot zover acceptabel. Het grootste gedeelte had wegdek.

Door een mogelijke staking, waren we verplicht te stoppen, gelukkig. Zowel de chauffeur als wij hadden niet geslapen en was een welverdiende rust, noodzakelijk. Ok, 2 uur slaap leek voldoende voor onze reisgenoten en moesten we gewoon om zeven uur opstaan. Hoe dan ook, hebben die twee kleine uurtjes veel geholpen. Wij hebben de kans gehad een beetje door het dorp rond te lopen en boodschappen doen. Wij wisten dat verder geen enkele gelegenheid zou zijn om naar de winkel te gaan.

Om twaalf uur ’s middags zijn we opnieuw vertrokken. In dit gedeelte was er absoluut geen wegdek en waren we gelukkig dat het niet geregend had. De reis was behoorlijk heet en moeizaam maar na vijf uur, konden we in het laatste dorp buiten het regenwoudgebied even wat rust nemen.

Hierna, was het werkelijke avontuur begonnen. De hemels waren getint door grijze wolken bereid om al hun lading boven ons hoofd neer te laten vallen. De regen begon zachtjes te vallen maar hoe verder wij gingen, hoe harder de regen neerviel. Op een bepaald moment begon de auto zijwaarts naar links en rechts te slippen. Desondanks het gevaar, bleef de gemiddelde snelheid van de chauffeur boven de 45 km/uur. Nou ja, de weg was zes meter breed en waren er weinig chauffeurs die onder zulke omstandigheden zouden durven reizen. Ik voelde mij alsof we een blokje zeep op een aanrecht waren. Hoe dan ook, heeft onze vakkundige man op geen enkel moment de controle verloren. Tot tien uur ’s nachts hebben we onder deze omstandigheden gereden. Na afloop van het stormachtige weer hebben we een aantal uren zonder regen gehad totdat we in het regenwoudgebied waren.

Voordat we in die omgeving terecht kwamen, had de auto een zware stoot op een gat in de weg gehad. Pas op het moment dat we diep in het midden van de wildernis waren, werd het duidelijk dat een van de voorste banden lek was. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei onze chauffeur dat er niets aan de hand was: "De band was dagen lek, maar door de stoot hield het niet meer zo goed vol. " Zulke antwoord had ik nooit verwacht. Het maakte hem niet uit. Even de lekke band wat oppompen en was onze probleem opgelost!

Tot op dat moment, was ik desondanks de situatie behoorlijk verrast dat de wegen nog redelijk goed waren. De wegen waren transitabel voor een normale auto nog. Ironisch genoeg, waren mijn voornemens te vroeg geweest. Twee kilometer verderop, vonden we een klein autootje volledig in de modder gegraven. Het was hulpeloos. Langzaamaan begon de weg steeds erger te worden. Het was niet meer een weg te noemen, maar een pad. Twee uur ’s nachts en waren we nog steeds op reis. Gevallen bomen, modder ter hoogte van de knie en gevaarlijke kanalen waren obstakels die voortdurend gepasseerd moesten worden. De auto ging op en neer als een paard van rechts naar links als een krab. Op sommige momenten gingen de wielen de kanalen in en was de auto niet meer in een lijn met de weg, maar was het 45 graden op zijn zij gegraven!. Andere keren deed de auto onverwachte bochten totdat de zijramen een rechtstreekse uitzicht naar de weg hadden! Toch, op geen enkel moment heeft de chauffeur de controle verloren. Het was indrukwekkend hoe we door zulke wegen heen konden rijden. Noch de machine, noch de chauffeur hebben tekens van zwakheid aangetoond. De druk van het weer, de somberheid van de nacht of de vermoeidheid van kilometers reizen hadden geen enkel invloed op hen. Zij waren ervoor gemaakt, voor de uitdaging en avontuur.

Om drie uur ’s nachts waren we bij het huis van een van jachtopziener aangekomen. Het leek meer een ‘pit stop’ dan een schuilplaats. Zodra wij aangekomen waren, gingen de mannen meteen aan de slag met de lekke band. Met behulp van handmatige gereedschappen, zaklampen en plastieken ter bescherming van de natte grond, hebben de mannen met succes de lekke band vervangen. Een uur later zonder enige vorm van rust, moest te reis doorgaan. De hemels waren nog stil en moest die kans in handen genomen worden. Zou het meer regenen, dan zouden de 'wegen' niet meer dan onbegaanbare modderpaden zijn.

Toch, was op dat gedeelte van de reis het ergste begonnen. De weg was al niet meer dan modder en waterplassen. Een paar kilometer verder was het bewijs hiervan. Een andere wagen met vierwielaandrijving was hopeloos in de modder begraven. Het was groots hoe onze auto nog steeds door de modder heen kon gaan. Er waren momenten waarin geen weg meer te vinden was. De auto moest zijn eigen weg door de waterplassen en graslanden vinden. Op een van de laatste trajecten was het geen doen meer voor de sterke wagen. Het was maar een kwestie van tijd totdat we tot een stilstaand zouden komen. De auto ging een plaswater in en kwam het niet meer eruit. Het gevolg? Absoluut geen enkel probleem! De chauffeur ging gerust de sleepkabel van de auto trekken en met behulp van zijn collega, hebben ze de kabel aan een dichtbij liggende boom vastgezet. Door middel van de trekkracht van de motor, heeft de auto zichzelf uit de put gered. Het leek meer een kraan dan een auto zelf! Een paar uur later, toen het licht de nacht overkwam zag de auto zo eruit:

Nog nooit, had ik een dergelijk ervaring gehad. In Discovery Channel zijn er programma’s over dit soort avonturen maar geen enkele programma die ik gezien heb leek net zoals wat wij op die nacht ervaren hebben. Het was reëel en de auto werd tot zijn uiterst best gebracht. Aan het einde van de rit heb ik een bepaalde vorm van respect voor onze chauffeur ontwikkeld. Op geen enkel moment heb ik iemand met zulke bekwaamheid zien rijden. Hij was lomp, maar hij was de juiste persoon voor deze avontuur. Voornamelijk met behulp van de hand van God, werden we veilig naar de plaats van bestemming gebracht.

De beloning van zulke rit was Santa Rosa, een prachtige plaats die deze reis de moeite waard heeft gemaakt.

De weg terug ging veel prettiger en gemakkelijker dan de weg heen gelukkig. Terwijl ik nog naar de weg stond te staren, kon ik zien hoe groot God met ons is geweest. Hij heeft ons de hele reis beschermd en in plaats van een ramp, werd deze reis een onvergeetbare avontuur!!!

Vuelta a Cochabamba

Vuelta a Cochabamba is een vijfdaagse wedstrijd bedoeld voor junioren, elite (“Open”), vrouwen en masters. De totale gereden afstand, ingedeeld in alle vijf dagen, was ca. 480 km. Het is een wedstrijd van Nationaal niveau. 8 teams van 5 steden van Bolivia waren aanwezig. Deze was het evenement van het jaar voor de stad van Cochabamba.

Wat mij betreft, was deze een unieke kans om mijzelf in eigen veld te verdedigen. Helaas had ik wegens een gebroken hand en beleidsproblematiek in Nederland, voor meer dan twee maanden niet getraind. Toen ik te horen kreeg dat deze wedstrijd plaats zou vinden, had ik slechts twee weken de tijd om een wedstrijdniveau te bereiken. Praktisch gezien, is het deelnemen aan een wedstrijd van deze omvang niet verstandig als men niet getraind heeft. Toch, waren mijn gedachten: "Wie niet waagt, wie niet wint." Ik moest deze kans grijpen.

Proloog – Individuele tijdrit. (3 km)

Deze was de meest spannende dag voor mij. Het was nieuw en zeer uitdagend. Op die dag kon ik beoordelen welk mijn niveau t.o.v. die van de wielrenners in Bolivia was. Niet iedereen had glanzend nieuwe fietsen, maar sommigen hadden het beste materiaal. Een van ze had zelfs een volledig afgemonteerde tijdritfiets. Hoe dan ook, de rit was kort en wij moesten volle inzet op de pedalen zetten om een nette tijd neer te zetten.

Uitslag: 13^de plaats; van 5’10’’ met een gemiddeld van 41,2 km/u.
De winnaar had een tijd van 4'30'' en hij had niet eens een tijdrit fiets! Het was indrukwekkend.

Etappe 1 – Vuelta a Tiraque (100 Km.)

Het was volledig anders dan de eerste dag omdat de afstand was 100km waarvan 30km was het op de bergen klimmen. Deze was op papier geschreven, de zwaarste etappe van de gehele Vuelta. Het was een echte bergetappe. Ik dacht goed te kunnen klimmen maar de feiten hebben zich anders beweerd.

De eerste kilometers was er een gehecht peloton maar daarna was het puur overleven. Er ontstonden twee hoofdgroepen en achteraan een hele boel losse coureurs. Gedurende de eerste 5km van het klimmen kon ik de hoofdgroep bijhouden maar met een hartslag van 90 % van mijn totale vermogen, was ik uiteindelijk gedoomd om te lossen. Langzaam aan begon ik kracht en snelheid te verliezen. Een per een begon mij bijna iedereen voorbij te streven. Ik was op die dag waardeloos. Met een te volle maag, verzuurde benen en een opgeblazen hart kon ik niks meer dan mijn eigen vermoeide ritme pakken en de renners voorbij laten gaan.

Op het moment dat ik bijna alle hoop opgegeven had om alsnog deel van de wedstrijd te maken, had ik beseft dat er nog een aantal renners achter me waren. Aan het einde van de laatste afdaling schoten er drie renners mij voorbij en moedigde mij aan om mee te gaan. Met nieuwe inzet en de bergen achter me, had ik nieuwe moed gevonden om op de pedalen te drukken en alsnog voldoende snelheid met ze te maken om de wedstrijd af te ronden.

Uitslag: 3:15’00’’ met een verschil van ca. 30’ minuten op de winnaar; plaats: 35^ste.

Het was zonde van het algemene klassement. Toch het enige wat voor mij op dat moment nog van belang was, is het feit dat ik de volgende dag bij de start zou zijn. Ik kon het niet opgeven terwijl ik het toch al over nagedacht had toen ik nog hopeloos op de bergen was. God is trouw geweest en hij gaf me een nieuwe kans om door te gaan. Dankzij God kon iedereen de etappe zonder ongevallen beëindigen.

Etappe 3: Criterium in het park Ex-Combatientes (65 km)

Voor het begin van de wedstrijd was er een groot spanningsveld voor sommigen terwijl anderen, met de gedachten dat het zwaarste voorbij was, voelden zich minder gestrest dan de vorige etappe. Ik was heel erg gespannen wegens de verwachtingen die ik van mijzelf had.

Ik was voor het eerst in mijn leven een Elite wielrenner. Die naam had ik jaren gejaagd. Mijn doelstelling en verlangen dit jaar was om met de elite wielrenners te kunnen koersen. Dat verlangen was nu niet meer een droom, maar een realiteit. Ik ben nu een elite coureur en moest ik op deze dag mijzelf beweren dat het geen fabel meer was, maar puur een feit.

Met vliegende bidonnen overal onder de hitte van de zon en de uitputting van de benen, moest ieder coureur stand houden om de wedstrijd af te ronden en zijn plaats te verdedigen. Iedere keer waren er aanvallen van de meest sterke renners. Aanvallen, inhalen; duwen, trekken; standhouden, loslaten… het hoorde allemaal bij. Op een bepaald moment kon ik de aanval niet meer bijhouden. Ik probeerde de aanvallers in te halen maar zonder resultaat. Ik moest ze laten gaan. Achter me kwam de tweede groep aan en met volle inzet kon ik opnieuw aansluiten. Een paar honderd meter verder, was de aanvallende groep in gehaald, met mij erbij.

Toen werd het duidelijk voor me. Niemand was sterk genoeg om een aanval op gang te houden. Ongeacht hoe of wat, zou iedereen door het peloton worden ingehaald.

Ik had het begrepen en besloot ik in het peloton te schuilen; geen gaten dicht maken of aanzetten met de hoofdgroep. Ik moest puur het tempo bijhouden en aan de wedstrijd deelnemen. Er waren helaas wel mensen die het tempo niet vol hielden maar dankzij God en de support van degene die mij telkens van bidonnen voorziende, kon ik de eindstreep halen.

Daar was ik, huilend van alle emoties die kwamen los toen ik besefte dat mijn doelstelling behaald was. Het was een omvangrijke overwinning tegen mijzelf. Nu had ik beweerd dat ik een elite wielrenner ben. Alle ervaring gedurende de laatste vier jaar die ik in Nederland opgebouwd heb, hebben uiteindelijk een resultaat opgeleverd. De afgelopen criteriums hadden mij niet allen de benodigde kracht gegeven om stand te houden, maar ook het inzicht die bepalend tijdens een wedstrijd is. God is trouw met mij geweest. Toen ik dacht dat die doelstelling niet meer haalbaar was, heeft Hij mij naar mijn geboorteplaats gebracht om deze doelstelling te behalen. Wedstrijden en wielrennen gaat door voor me. Hij heeft het onmogelijk, in Bolivia mogelijk gemaakt. Ik ben een elite coureur en het is de eerste stap van de ladder die mij naar mijn hoogste niveau van wielrennen zult brengen. Nu dat het eenmaal begonnen is, is er geen weg terug. Ik heb een vooruitzicht voor me en die ga ik jagen!

Uitslag: 19^de in het peloton. Gemiddelde snelheid: 38,8 km/u.

Etappe 3: Klassieker Cochabamba – Villa – Punata (123 Km.)

Het is een nieuwe dag voor iedereen. De wedstrijd is heel zwaar. Vandaag heeft iedereen heeft veel zonnescherm nodig. De zon schijnt volop in Cochabamba. Er was maar een kleine groep overgebleven. Ongeveer 10 renners hadden de wedstrijd al opgegeven. Ik, aan de anderen hand, kon met nieuwe moed en hoop de dag vertrouwd tegenaan gaan.

De weg was niet afgesloten van auto’s waardoor de wedstrijd gevaarlijker dan het criterium was. Toch, had de politie zich heel goed georganiseerd. Zoals in alle andere dagen, hadden ze vooral in deze etappe een uitstekend werk gedaan. Zonder ze was het chaos geweest.

De dag verliep heel rustig door. Sommige teams probeerden wat aanvallen te maken maar iedere poging leidde naar mislukking. Pas op de laatste 20kms nam de drager van de gele trui initiatief om solo te gaan en het peloton achter te laten. Ondanks alle pogingen om hem in te halen, was hij uiteindelijk de etappewinnaar.

Uitslag: peloton; gemiddelde snelheid: 40.8 km/u.

Na verloop van de wedstrijd was iedereen van hartelijk uitgenodigd naar het genot van een heerlijke maaltijd bij het huis van een van de sponsoren. Het was een heerlijke beloning!

Etappe 4: Criterium “El Prado” (75 Km.)

Veel mensen wachtten op deze dag omdat de plaats van de wedstrijd was in het centrum van de stad. Het was juist bedoeld om veel publiek naar de wedstrijd te trekken. Het was de organisatie gelukt. Een groot aantal beschouwers kwamen de ronde bewonderen.

Het was een mooie dag voor een wedstrijd: heel lekker weer, veel natuur, veel publiek en bovendien, veel energie. Het was een perfecte afsluiting!

Helaas kon ik niet precies hetzelfde over mijzelf zeggen. De nacht van tevoren had ik verkoudheid gekregen en voelde mij misselijk. Het was geen goed teken omdat ik deel van het team van “Cochabamba” maakte. Er waren veel verwachtingen van ons omdat wij in eigen huis waren. Daarom, moesten we vooral vandaag, zo goed mogelijk presteren. Ik moest zelf alles geven om het vol te houden en de verkoudheid geen kans geven om in te slaan.

Vanaf het begin van de wedstrijd werd het tempo hoog gehouden. Op ieder moment werd er aangevallen. De strijd was duidelijk te zien: iedereen wou presteren! Het was moeilijk om het tempo vol te houden en iedere keer terugkomen vanuit het lint was zeer pijnlijk voor mijn benen en verhinderde longen. Het was afzien voor mij en niet iedere keer kon ik de aanvallers bijhouden. Met hulp van het ondersteunende publiek en de drukte om te presteren, kon ik tot de laatste kilometers volhouden. Echter, waren op de laatste 10 ronden allebei mijn bidonnen leeg. Toen begon mijn lichaam de uitputting te voelen. Ik moest suikers innemen om het vol te houden. Wegens de snelheid was er weigin tot geen kans tot voorziening. Gedurende drie ronden, moest ik van de uitputting mankeren. Halverwege een van de laatste ronden, moest ik de Heer om hulp roepen. Zonder voorziening zou ik niet tot de laatste kilometers kunnen volhouden. Na mijn wanhopige aanvraag, 500mts verder was het antwoord: een uitstekende hand met de bidon die ik een paar rondjes geleden uitgegooid had. Die was helemaal gevuld en stond mijn supporter klaar voor me! Met een vaste grip op de bidon, kon ik het ondanks de snelheid vasthouden en uiteindelijk mijn uitgedroogde mond van de dorst lessen.

Op deze manier, heb ik tot de laatste kilometers stand kunnen houden en op het moment dat de sprint begon, had ik voldoende kracht om vanaf achteraan de helft van het peloton voorbij passeren en mijzelf binnen de eerste 15 renners plaatsen! “God is groot!” zei ik op dat moment. Het was een uitstekende ervaring en een belonend sprint na zo veel leiden van de ziekte en spanning van de wedstrijd zelf.

God is trouw geweest: het weer was alle vijf dagen zeer mooi en zijn er geen ongelukken geweest. Aan het einde, heeft mij God de overwinning gegeven. Een overwinning tegen mijzelf en de angsten van het niet meer mijn dromen kunnen bereiken. Tijdens deze wedstrijd, was mijn droom van dit jaar gerealiseerd… “Dank u God!”

Uitslag dagetappe: 19^de; gemiddelde snelheid van 41,2 km/u

Algemeen klassement: 25^ste plaats.

De publicatie van deze publicatie en aangetoonde afbeeldingen werden mogelijk gemaakt door het continu support van mijn vrouw, Stella.

"Bedankt lieve schat!"

Een Speciaal bezoek

Het is elf uur 's avonds. Samen, staan we in de wildernis de bus aan het wachten. Het zou vanuit Cochabamba vertrekken en ons in "Chapare" ophalen. Chapare is een prachtig regenwoud gebied liggen 160 km verder reizen vanuit Cochabamba.

De bus zou ongeveer om twaalf uur 's nachts bij onze wachtplaats zijn. Helaas was het niet zo. In Bolivia kan wat van alles gebeuren en het was eenmaal zo bij ons. Wij hebben drie uur op onze bus zitten wachten. Toch, konden wij ons zelf met de werkende mieren van de avond vermaken. Zij waren een indrukwekkend beeld om er naar te kijken.

Het was een lange wachttijd maar die tijd was te verwaarlozen met de wachttijd dat we in de bus hadden. Het was veel reizen in een niet zo plezierige bus. Maar ja, gelukkig zes uur later waren we veilig in Santa Cruz aangekomen. Het doel van onze reis was op het punt om te beginnen:

Een sponsorkind van Compassion bezoeken. (Door Stella)

Compassion is een stichting dat werkt voor kinderen in de wereld. Elke maand, zijn er sponsoren van rijke landen die arme kinderen ondersteunen door middel van Compassion.

Het kind (Gustavo) leeft in Santa Cruz. Wij moesten bijna 12 uur in de bus reizen! De woonplaats van Gustavo is heel ver van Cochabamba. Eindelijk had David de gelegenheid om het kind te bezoeken (23 oktober, 07).

Het kind leeft ver van het centrum van de stad. Daarom, was een persoon van Compassion onze gids. Wij waren bijna 1 uur of langer op reis naar zijn huis. Het huis van het kind is arm maar mooi, omhelsd door veel natuur. De familie van Gustavo was heel aardig met ons. De opa van Gustavo zei: “welkom!” Hij was een heel aardige opa!

Daarna had David een cadeau voor Gustavo. Een bal van voetbal omdat Gustavo houdt van voetballen. Hij was blij met zijn cadeau.

De familie van Gustavo was heel erg speciaal. Hij is de deerde kleinste van vier broers. Zijn mama moet veel werken omdat haar man vergat zijn familie. Hoe dan ook, is zij blij met haar kinderen. Zij zei: “ze zijn mijn leven. Ik ben blij met ze”.

Wij konden met de kinderen spelen en over ze praten. Elke kind was uniek. Wij vonden veel liefde daar en dat is belangrijk voor een gelukkig leven.

Cristo de la Concordia

De "Cristo de la Concordia" is op een berg en vanuit daar kun je heel Cochabamba zien.

Om het verhaal van wat er zo bijzonder aan deze plaats is, klik op onderstaande foto's en verras jezelf! ;-)

Een liefdevolle dag in Bolivia

21 september, de dag van liefde, voorjaar en het bloeien van alle bloemen in Bolivia. Deze dag staat als symbool voor een geheel nieuw begin voor alle bloemen en bomen die vruchten kunnen dragen. Het oude is voorbij en het nieuwe is bereid om zijn mooiste uitzicht aan de wereld te onthullen.

Hetzelfde geldt voor ons. Na een zeer pijnlijke afscheid door ongewenste omstandigheden: het feit dat ik alleen naar Nederland na een korte reis naar Boliva terug moest. De bedoeling was om samen terug te gaan en in Nederland een nieuwe leven beginnen. Omdat de visum van mijn Boliviaanse geliefde op een onterechte wijze afgewezen werd, waren wij ´doomed´ om nog drie maanden uit elkaar te zijn.

Echter zijn wij nogmaals, eerder dan verwacht samen, in Bolivia. God is met ons trouw geweest en geheel onverwacht, heeft Hij voor mij een deur tussen Nederland en Bolivia geopend. Ik had alle hoop opgegeven om mijn geliefde op zo´n symbolische dag voor allebei te zien, enerzijds omdat ik zo veel afspraken in Nederland had staan en anderzijds omdat een betaalbare ticket niet zomaar op korte termijn te verkrijgen valt.

Wonderbaarlijk genoeg, heeft God zich sterker dan de omstandigheden bewezen. Binnen een termijn van 5 dagen, was een zeer goedkope ticket naar Bolivia beschikbaar! De prijs was 500.- Euro tegen een normale tarief van boven de 800.- Euro! Het was een een absolute wonder...

Mijn oude ticket naar Bolivia , over drie maanden, mocht vervallen. Nu, Stella en ik zijn aan een geheel nieuw begin toe.

Wij mochten niet alleen van elkaar op liefdedag genieten maar sterker nog, was het onze eerste huwelijksjaar!!! Het feit dat we samen op deze dag mochten zijn heeft ons alle vertrouwen, hoop en genot in liefde teruggebracht. Wij prijzen God ervoor. Hij is Groot!

Nu, ondanks alle moelijkheden dat wij in onze land van herkomst tegemoet kunnen komen, hopen wij een leven vol van liefde, vreugde en uitdagingen teweeg te brengen. Wij hebben een nieuwe kans om samen, de wereld te openbaren waar ware liefde voor staat.

Wij mogen met alle vertrouwen aangeven dat er geen muren tegen ware liefde kunnen blijven staan. Laat staan dat geen regering, persoon of wie dan ook, een door de Heer getrouwde stel uit elkaar scheiden mag. Onderstaande tekst is het bewijs ervan:

¨5 Een man zal zijn vader en moeder verlaten om te trouwen. Hij en zijn vrouw zijn dan aan elkaar verbonden. 6 Zij zijn één. Niet langer twee, maar één. En geen mens mag scheiden wat God heeft samengebracht."

Mattheüs 19:5,6

Nu het verleden voorbij is en wij een belovend toekomst tegenmoet gaan, willen wij jullie met ons mee laten gaan naar een leven volle inspanningen, uitdagingen en vooral, liefde. Wij hopen veel vruchten samen te dragen en net zoals de bloemen in de velden, de landschap om ons heen op te knappen en levendiger maken. Wees welkom naar deze geheel nieuwe avontuur! :-)

Wij wensen jullie het allerbeste en Gods zegens!
David en Stella.