Wat mij betreft, was deze een unieke kans om mijzelf in eigen veld te verdedigen. Helaas had ik wegens een gebroken hand en beleidsproblematiek in Nederland, voor meer dan twee maanden niet getraind. Toen ik te horen kreeg dat deze wedstrijd plaats zou vinden, had ik slechts twee weken de tijd om een wedstrijdniveau te bereiken. Praktisch gezien, is het deelnemen aan een wedstrijd van deze omvang niet verstandig als men niet getraind heeft. Toch, waren mijn gedachten: "Wie niet waagt, wie niet wint." Ik moest deze kans grijpen.
Deze was de meest spannende dag voor mij. Het was nieuw en zeer uitdagend. Op die dag kon ik beoordelen welk mijn niveau t.o.v. die van de wielrenners in Bolivia was. Niet iedereen had glanzend nieuwe fietsen, maar sommigen hadden het beste materiaal. Een van ze had zelfs een volledig afgemonteerde tijdritfiets. Hoe dan ook, de rit was kort en wij moesten volle inzet op de pedalen zetten om een nette tijd neer te zetten.
Uitslag: 13de plaats; van 5’10’’ met een gemiddeld van 41,2 km/u.
De winnaar had een tijd van 4'30'' en hij had niet eens een tijdrit fiets! Het was indrukwekkend.
Het was volledig anders dan de eerste dag omdat de afstand was 100km waarvan 30km was het op de bergen klimmen. Deze was op papier geschreven, de zwaarste etappe van de gehele Vuelta. Het was een echte bergetappe. Ik dacht goed te kunnen klimmen maar de feiten hebben zich anders beweerd.
De eerste kilometers was er een gehecht peloton maar daarna was het puur overleven.
Op het moment dat ik bijna alle hoop opgegeven had om alsnog deel van de wedstrijd te maken, had ik beseft dat er nog een aantal renners achter me waren. Aan het einde van de laatste afdaling schoten er drie renners mij voorbij en moedigde mij aan om mee te gaan. Met nieuwe inzet en de bergen achter me, had ik nieuwe moed gevonden om op de pedalen te drukken en alsnog voldoende snelheid met ze te maken om de wedstrijd af te ronden.
Het was zonde van het algemene klassement. Toch het enige wat voor mij op dat moment nog van belang was, is het feit dat ik de volgende dag bij de start zou zijn. Ik kon het niet opgeven terwijl ik het toch al over nagedacht had toen ik nog hopeloos op de bergen was. God is trouw geweest en hij gaf me een nieuwe kans om door te gaan. Dankzij God kon iedereen de etappe zonder ongevallen beëindigen.
Etappe 3: Criterium in het park Ex-Combatientes (65 km)
Voor het begin van de wedstrijd was er een groot spanningsveld voor sommigen terwijl anderen, met de gedachten dat het zwaarste voorbij was, voelden zich minder gestrest dan de vorige etappe. Ik was heel erg gespannen wegens de verwachtingen die ik van mijzelf had.
Ik was voor het eerst in mijn leven een Elite wielrenner. Die naam had ik jaren gejaagd. Mijn doelstelling en verlangen dit jaar was om met de elite wielrenners te kunnen koersen. Dat verlangen was nu niet meer een droom, maar een realiteit. Ik ben nu een elite coureur en moest ik op deze dag mijzelf beweren dat het geen fabel meer was, maar puur een feit.
Met vliegende bidonnen overal onder de hitte van de zon en de uitputting van de benen, moest ieder coureur stand houden om de wedstrijd af te ronden en zijn plaats te verdedigen. Iedere keer waren er aanvallen van de meest sterke renners. Aanvallen, inhalen; duwen, trekken; standhouden, loslaten… het hoorde allemaal bij. Op een bepaald moment kon ik de aanval niet meer bijhouden. Ik probeerde de aanvallers in te halen maar zonder resultaat. Ik moest ze laten gaan. Achter me kwam de tweede groep aan en met volle inzet kon ik opnieuw aansluiten. Een paar honderd meter verder, was de aanvallende groep in gehaald, met mij erbij.
Toen werd het duidelijk voor me. Niemand was sterk genoeg om een aanval op gang te houden. Ongeacht hoe of wat, zou iedereen door het peloton worden ingehaald.
Ik had het begrepen en besloot ik in het peloton te schuilen; geen gaten dicht maken of aanzetten met de hoofdgroep. Ik moest puur het tempo bijhouden en aan de wedstrijd deelnemen. Er waren helaas wel mensen die het tempo niet vol hielden maar dankzij God en de support van degene die mij telkens van bidonnen voorziende, kon ik de eindstreep halen.
Daar was ik, huilend van alle emoties die kwamen los toen ik besefte dat mijn doelstelling behaald was. Het was een omvangrijke overwinning tegen mijzelf. Nu had ik beweerd dat ik een elite wielrenner ben. Alle ervaring gedurende de laatste vier jaar die ik in Nederland opgebouwd heb, hebben uiteindelijk een resultaat opgeleverd. De afgelopen criteriums hadden mij niet allen de benodigde kracht gegeven om stand te houden, maar ook het inzicht die bepalend tijdens een wedstrijd is. God is trouw met mij geweest. Toen ik dacht dat die doelstelling niet meer haalbaar was, heeft Hij mij naar mijn geboorteplaats gebracht om deze doelstelling te behalen. Wedstrijden en wielrennen gaat door voor me. Hij heeft het onmogelijk, in Bolivia mogelijk gemaakt. Ik ben een elite coureur en het is de eerste stap van de ladder die mij naar mijn hoogste niveau van wielrennen zult brengen. Nu dat het eenmaal begonnen is, is er geen weg terug. Ik heb een vooruitzicht voor me en die ga ik jagen!
Uitslag: 19de in het peloton. Gemiddelde snelheid: 38,8 km/u.
Etappe 3: Klassieker Cochabamba – Villa – Punata (123 Km.)
Het is een nieuwe dag voor iedereen. De wedstrijd is heel zwaar. Vandaag heeft iedereen heeft veel zonnescherm nodig. De zon schijnt volop in Cochabamba. Er was maar een kleine groep overgebleven. Ongeveer 10 renners hadden de wedstrijd al opgegeven. Ik, aan de anderen hand, kon met nieuwe moed en hoop de dag vertrouwd tegenaan gaan.
De weg was niet afgesloten van auto’s waardoor de wedstrijd gevaarlijker dan het criterium was. Toch, had de politie zich heel goed georganiseerd. Zoals in alle andere dagen, hadden ze vooral in deze etappe een uitstekend werk gedaan. Zonder ze was het chaos geweest.
De dag verliep heel rustig door. Sommige teams probeerden wat aanvallen te maken maar iedere poging leidde naar mislukking. Pas op de laatste 20kms nam de drager van de gele trui initiatief om solo te gaan en het peloton achter te laten. Ondanks alle pogingen om hem in te halen, was hij uiteindelijk de etappewinnaar.
Uitslag: peloton; gemiddelde snelheid: 40.8 km/u.
Na verloop van de wedstrijd was iedereen van hartelijk uitgenodigd naar het genot van een heerlijke maaltijd bij het huis van een van de sponsoren. Het was een heerlijke beloning!
Etappe 4: Criterium “El Prado” (75 Km.)
Veel mensen wachtten op deze dag omdat de plaats van de wedstrijd was in het centrum van de stad. Het was juist bedoeld om veel publiek naar de wedstrijd te trekken. Het was de organisatie gelukt. Een groot aantal beschouwers kwamen de ronde bewonderen.
Het was een mooie dag voor een wedstrijd: heel lekker weer, veel natuur, veel publiek en bovendien, veel energie. Het was een perfecte afsluiting!
Helaas kon ik niet precies hetzelfde over mijzelf zeggen. De nacht van tevoren had ik verkoudheid gekregen en voelde mij misselijk. Het was geen goed teken omdat ik deel van het team van “Cochabamba” maakte. Er waren veel verwachtingen van ons omdat wij in eigen huis waren. Daarom, moesten we vooral vandaag, zo goed mogelijk presteren. Ik moest zelf alles geven om het vol te houden en de verkoudheid geen kans geven om in te slaan.
Vanaf het begin van de wedstrijd werd het tempo hoog gehouden. Op ieder moment werd er aangevallen. De strijd was duidelijk te zien: iedereen wou presteren! Het was moeilijk om het tempo vol te houden en iedere keer terugkomen vanuit het lint was zeer pijnlijk voor mijn benen en verhinderde longen. Het was afzien voor mij en niet iedere keer kon ik de aanvallers bijhouden. Met hulp van het ondersteunende publiek en de drukte om te presteren, kon ik tot de laatste kilometers volhouden. Echter, waren op de laatste 10 ronden allebei mijn bidonnen leeg. Toen begon mijn lichaam de uitputting te voelen. Ik moest suikers innemen om het vol te houden. Wegens de snelheid was er weigin tot geen kans tot voorziening. Gedurende drie ronden, moest ik van de uitputting mankeren. Halverwege een van de laatste ronden, moest ik de Heer om hulp roepen. Zonder voorziening zou ik niet tot de laatste kilometers kunnen volhouden. Na mijn wanhopige aanvraag, 500mts verder was het antwoord: een uitstekende hand met de bidon die ik een paar rondjes geleden uitgegooid had. Die was helemaal gevuld en stond mijn supporter klaar voor me! Met een vaste grip op de bidon, kon ik het ondanks de snelheid vasthouden en uiteindelijk mijn uitgedroogde mond van de dorst lessen.
Op deze manier, heb ik tot de laatste kilometers stand kunnen houden en op het moment dat de sprint begon, had ik voldoende kracht om vanaf achteraan de helft van het peloton voorbij passeren en mijzelf binnen de eerste 15 renners plaatsen! “God is groot!” zei ik op dat moment. Het was een uitstekende ervaring en een belonend sprint na zo veel leiden van de ziekte en spanning van de wedstrijd zelf.
God is trouw geweest: het weer was alle vijf dagen zeer mooi en zijn er geen ongelukken geweest. Aan het einde, heeft mij God de overwinning gegeven. Een overwinning tegen mijzelf en de angsten van het niet meer mijn dromen kunnen bereiken. Tijdens deze wedstrijd, was mijn droom van dit jaar gerealiseerd… “Dank u God!”
Uitslag dagetappe: 19de; gemiddelde snelheid van 41,2 km/u
Algemeen klassement: 25ste plaats.
De publicatie van deze publicatie en aangetoonde afbeeldingen werden mogelijk gemaakt door het continu support van mijn vrouw, Stella.
"Bedankt lieve schat!" 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten