Het begin was mild in een standaard reis met de bus. Zo prettig was de reis niet omdat een funeste geur zowel binnen als buiten ons omhelsde toen bij een tussenstop. Nou ja, na 10 uur reizen konden we gelukkig zeggen dat we veilig aangekomen waren en dat was het allerbelangrijkste.
Wij zouden met een team naar de plaats van het project reizen. Toen we bij hen waren, zagen we wat voor wagen voor ons te wachten stond. Een sterke Toyota Hilux met een motor van 3,200 cc. Die auto had met zulke motor de kracht van een tractor! Wij wisten niet zo goed waarom de auto zo sterk moest zijn, maar toen hij vertelde dat de reis 24 uur duurde, waren alle twijfels over de auto weg. Onze oren konden die woorden niet geloven maar het was een feit. Met een reservoir van ca 100 liter benzine aan de achterkant van de auto, wisten we dat de duur van de reis geen grapje was. Wij zouden naar de grens tussen Bolivia en Brazilië reizen.
Onze tocht begon op een warme dag van 34 graden. De reis leek eindeloos. Er waren behoorlijke veel tussenstops en verschillende uitzichten te zien. Na 5 uur reizen hadden we de kans om door een prachtige toeristische plaats heen te reizen. De rotsvormingen waren prachtig om te zien en leek het landschap alsof we in de film van ‘Jurassic Park’ waren.
Na vijftien uur reizen, waren we uiteindelijk op een rustplaats aangekomen. Het was vijf uur ’s ochtends en hadden we non-stop gereden. De wegen waren tot zover acceptabel. Het grootste gedeelte had wegdek.
Door een mogelijke staking, waren we verplicht te stoppen, gelukkig. Zowel de chauffeur als wij hadden niet geslapen en was een welverdiende rust, noodzakelijk. Ok, 2 uur slaap leek voldoende voor onze reisgenoten en moesten we gewoon om zeven uur opstaan. Hoe dan ook, hebben die twee kleine uurtjes veel geholpen. Wij hebben de kans gehad een beetje door het dorp rond te lopen en boodschappen doen. Wij wisten dat verder geen enkele gelegenheid zou zijn om naar de winkel te gaan.
Om twaalf uur ’s middags zijn we opnieuw vertrokken. In dit gedeelte was er absoluut geen wegdek en waren we gelukkig dat het niet geregend had. De reis was behoorlijk heet en moeizaam maar na vijf uur, konden we in het laatste dorp buiten het regenwoudgebied even wat rust nemen.
Hierna, was het werkelijke avontuur begonnen. De hemels waren getint door grijze wolken bereid om al hun lading boven ons hoofd neer te laten vallen. De regen begon zachtjes te vallen maar hoe verder wij gingen, hoe harder de regen neerviel. Op een bepaald moment begon de auto zijwaarts naar links en rechts te slippen. Desondanks het gevaar, bleef de gemiddelde snelheid van de chauffeur boven de 45 km/uur. Nou ja, de weg was zes meter breed en waren er weinig chauffeurs die onder zulke omstandigheden zouden durven reizen. Ik voelde mij alsof we een blokje zeep op een aanrecht waren. Hoe dan ook, heeft onze vakkundige man op geen enkel moment de controle verloren. Tot tien uur ’s nachts hebben we onder deze omstandigheden gereden. Na afloop van het stormachtige weer hebben we een aantal uren zonder regen gehad totdat we in het regenwoudgebied waren.
Voordat we in die omgeving terecht kwamen, had de auto een zware stoot op een gat in de weg gehad. Pas op het moment dat we diep in het midden van de wildernis waren, werd het duidelijk dat een van de voorste banden lek was. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei onze chauffeur dat er niets aan de hand was: "De band was dagen lek, maar door de stoot hield het niet meer zo goed vol. " Zulke antwoord had ik nooit verwacht. Het maakte hem niet uit. Even de lekke band wat oppompen en was onze probleem opgelost!
Tot op dat moment, was ik desondanks de situatie behoorlijk verrast dat de wegen nog redelijk goed waren. De wegen waren transitabel voor een normale auto nog. Ironisch genoeg, waren mijn voornemens te vroeg geweest. Twee kilometer verderop, vonden we een klein autootje volledig in de modder gegraven. Het was hulpeloos. Langzaamaan begon de weg steeds erger te worden. Het was niet meer een weg te noemen, maar een pad. Twee uur ’s nachts en waren we nog steeds op reis. Gevallen bomen, modder ter hoogte van de knie en gevaarlijke kanalen waren obstakels die voortdurend gepasseerd moesten worden. De auto ging op en neer als een paard van rechts naar links als een krab. Op sommige momenten gingen de wielen de kanalen in en was de auto niet meer in een lijn met de weg, maar was het 45 graden op zijn zij gegraven!. Andere keren deed de auto onverwachte bochten totdat de zijramen een rechtstreekse uitzicht naar de weg hadden! Toch, op geen enkel moment heeft de chauffeur de controle verloren. Het was indrukwekkend hoe we door zulke wegen heen konden rijden. Noch de machine, noch de chauffeur hebben tekens van zwakheid aangetoond. De druk van het weer, de somberheid van de nacht of de vermoeidheid van kilometers reizen hadden geen enkel invloed op hen. Zij waren ervoor gemaakt, voor de uitdaging en avontuur.
Om drie uur ’s nachts waren we bij het huis van een van jachtopziener aangekomen. Het leek meer een ‘pit stop’ dan een schuilplaats. Zodra wij aangekomen waren, gingen de mannen meteen aan de slag met de lekke band. Met behulp van handmatige gereedschappen, zaklampen en plastieken ter bescherming van de natte grond, hebben de mannen met succes de lekke band vervangen. Een uur later zonder enige vorm van rust, moest te reis doorgaan. De hemels waren nog stil en moest die kans in handen genomen worden. Zou het meer regenen, dan zouden de 'wegen' niet meer dan onbegaanbare modderpaden zijn.
Toch, was op dat gedeelte van de reis het ergste begonnen. De weg was al niet meer dan modder en waterplassen. Een paar kilometer verder was het bewijs hiervan. Een andere wagen met vierwielaandrijving was hopeloos in de modder begraven. Het was groots hoe onze auto nog steeds door de modder heen kon gaan. Er waren momenten waarin geen weg meer te vinden was. De auto moest zijn eigen weg door de waterplassen en graslanden vinden. Op een van de laatste trajecten was het geen doen meer voor de sterke wagen. Het was maar een kwestie van tijd totdat we tot een stilstaand zouden komen. De auto ging een plaswater in en kwam het niet meer eruit. Het gevolg? Absoluut geen enkel probleem! De chauffeur ging gerust de sleepkabel van de auto trekken en met behulp van zijn collega, hebben ze de kabel aan een dichtbij liggende boom vastgezet. Door middel van de trekkracht van de motor, heeft de auto zichzelf uit de put gered. Het leek meer een kraan dan een auto zelf! Een paar uur later, toen het licht de nacht overkwam zag de auto zo eruit:
Nog nooit, had ik een dergelijk ervaring gehad. In Discovery Channel zijn er programma’s over dit soort avonturen maar geen enkele programma die ik gezien heb leek net zoals wat wij op die nacht ervaren hebben. Het was reëel en de auto werd tot zijn uiterst best gebracht. Aan het einde van de rit heb ik een bepaalde vorm van respect voor onze chauffeur ontwikkeld. Op geen enkel moment heb ik iemand met zulke bekwaamheid zien rijden. Hij was lomp, maar hij was de juiste persoon voor deze avontuur. Voornamelijk met behulp van de hand van God, werden we veilig naar de plaats van bestemming gebracht.
De beloning van zulke rit was Santa Rosa, een prachtige plaats die deze reis de moeite waard heeft gemaakt.
De weg terug ging veel prettiger en gemakkelijker dan de weg heen gelukkig. Terwijl ik nog naar de weg stond te staren, kon ik zien hoe groot God met ons is geweest. Hij heeft ons de hele reis beschermd en in plaats van een ramp, werd deze reis een onvergeetbare avontuur!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten